Alternatieven.

Wat een artikel had moeten worden over het vissen op grote afstanden, wordt uiteindelijk een stukje over als het heel anders loopt dan gepland. Stel je voor dat je gepland had om te gaan vissen op een stromende rivier met een harde bodem vol mosselen, keien en andere obstakels en dat je door omstandigheden een dag later uit moet pakken aan een parkvijver van anderhalve meter diep met een prutbodem. Dat vergt een heel andere aanpak. Je wordt dan gedwongen om alternatieve keuzes te maken die je mogelijk ook voor een deel had kunnen voorkomen als je daar in je voorbereiding bij had stilgestaan. Tijdens mijn meest recente najaarssessie was het verschil minder groot dan in bovenstaand voorbeeld, maar toch waren de aanpassingen die ik moest doen van grote invloed op het verloop en de resultaten.

Omdat Bjorn, mijn vaste vismaat, vanwege zijn werk niet in dezelfde week vrij kan krijgen als ik, maak ik gebruik van het aanbod van mijn aasleverancier en Triobaitsboss, Pascal om samen te gaan. Na wat tekstberichten, mailtjes over en weer en nog enkele telefoongesprekken besluiten we naar een voor Pascal bekend water te rijden. Het bewuste water, een wierput, mag slechts aan een helft bevist worden. De andere helft wordt gebruikt door andere waterrecreanten. Volgens Pascal merk je dat vaak terug in de vangsten, omdat de vis zich vooral 350 tot 500 meter verderop ophoudt. De belangrijkste holding area is gelegen in het voor vissers verboden gebied. Hij heeft hier eerder al gevist op die afstanden en daar heb ik mijn materiaalkeuze natuurlijk ook op aangepast. Mijn opnieuw afgebouwde Harrisons zijn voorzien van Shimano Baitrunners LC met daarop zo’n 550 meter gevlochten lijn. Mijn voerboot en mijn rubberboot kan ik thuis laten omdat Pascal zijn Zodiac meeneemt. Het plan is dat ik naar Lebbeke rijd en dat we alle spullen in zijn bus laden. In de week voorafgaand aan de sessie wordt de stapel visspullen in mijn garage steeds groter. Dan ineens, drie dagen voor ons voor ons vertrek, komt de klad erin.

Terwijl ik die dag gewoon aan het werk ben, krijg ik tussen de middag een bericht van Pascal dat zijn grootvader in het ziekenhuis ligt en dat daarmee voor hem de trip onzeker is. Hij adviseert me om voor de zekerheid een alternatief plan te verzinnen. Ik baal als een stekker, want de sessie die we samen zouden gaan doen vereiste nogal wat veranderingen op het gebied van mijn standaard materiaalkeuze. Als hij nu door omstandigheden verstek moet laten gaan, betekent dat nogal wat last-minute aanpassingen aan het materiaal. Als ik in mijn eentje ga, zal ik daarnaast ook mijn waterkeuze moeten veranderen. Ik heb dan meer vertrouwen in een betaalwater, waar mijn visspullen veilig even kunnen worden achtergelaten als ik brood of andere inkopen moet doen. Je laat je spullen immers niet onbeheerd aan een openbare put achter. Het betekent dat ik enkele avonden achter de PC schuif om diverse opties te bekijken, maar eigenlijk houd ik er niet van om vanachter de computer te plannen op welke stek ik ga vissen. Ondertussen blijf ik contact houden met Pascal om te horen hoe het thuis gaat en wat ze in het ziekenhuis als behandeling voorstellen. Gelukkig krijg ik vrijdagavond laat de bevestiging dat hij alsnog meegaat. Hij waarschuwt me echter dat het kan zijn dat hij eerder weg moet, indien de situatie thuis verslechtert. We besluiten derhalve met twee auto’s achter elkaar naar het water te rijden. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik ben toch blij dat we samen gaan en ik houd vast aan de gedachte dat we 5 dagen en nachten op de wierput zullen vissen.

Zondagmiddag, rond vier uur komen we aan bij het water en volgt een eerste teleurstelling. De toegangsweg naar het water is afgesloten met twee schuivende balken en er is geen alternatief pad. Een kruiwagen hebben we niet bij ons, dus te voet verder is ook geen optie. Na een minuut of tien overleggen, valt me op dat de linker balk niet is voorzien van een hangslot. Ondanks het bord, verboden voor auto’s, rijden we even later achter elkaar aan over het hobbelige pad naar de stek.

Nadat de tenten zijn opgezet en de boot voorzien is van elektromotor en dieptemeter worden de hengels opgetuigd. We varen alleen de hengels van Pascal uit want ik moet morgen eerst nog mijn vergunning halen. Omdat ik daar al op voorbereid ben, is dat geen probleem. Wat ons opvalt is dat in de zone waarin hij vist redelijk veel kunsteenden drijven. We vragen ons af wanneer het jachtseizoen begint! We drinken een biertje, eten een warme hap en gaan om elf uur slapen. De volgende ochtend, na een visloze nacht, trek ik erop uit om mijn vergunning te halen en inkopen te doen bij de supermarkt en de bakker. Dan volgt teleurstelling twee. Het cafe waar ik mijn vergunning moet halen is dicht. Op de deur hangt een bordje. Er staat dat ze maandag en dinsdag gesloten zijn en omdat woensdag hun normale sluitingsdag is, lijkt het erop dat ik niet eerder dan donderdag terecht kan hier. Dat is lekker als je vrijdag weer naar huis gaat. Ik rijd naar de supermarkt en dan door naar de bakker. Dan via twee bar tabac’s, een hengelsportzaak, het gemeentehuis, een forellenvijver en nog een ander cafe achter een vergunning aan, maar ofwel ze verkopen geen vergunningen, ofwel van het verkeerde departement. Twee uur later ben ik terug op de stek maar met het telefoonnummer van de president van de visvereniging. Na een telefoontje blijkt dat ik geen vergunning ga krijgen. Het jachtseizoen blijkt een maand geleden geopend te zijn. Twee weken geleden is er een jachtincident geweest waarbij een visser in zijn boot beschoten is door een eendenjager. Per ongeluk, of een extreme vorm van stekbescherming? Het water is vervolgens door het gemeentebestuur met onmiddelijke ingang gesloten. Nu snappen we ook ineens de dubbele afsluiting is aan de ingang van het water. Er zit niets anders op dan in te pakken en naar een ander water te rijden. Omdat ik in mijn alternatieve waterkeuzes al geen goede beslissing kon maken en Pascal afgelopen week wel wat anders aan zijn hoofd had, hebben we eigenlijk geen goed voorbereid alternatief. Na veel overleg, waarbij veel opties afvallen, rijden we uiteindelijk naar een watertje waar ik al vaker geweest ben.

Enkele uren daarna komen we er aan. Zodra we aan het water zijn heb ik nog maar één enkel belang en dat is zo snel mogelijk mijn hengels erin. Ik sta op springen om na 28 uur eindelijk aan de slag te kunnen. Er zit helemaal niemand dus we kunnen kiezen waar we gaan zitten en ik opteer voor de eilandstek. Oude successen herleven en ik ken het bodemverloop en juiste spots hier op mijn duimpje. Gelukkig heb ik twee molens met nylon meegenomen dus ik hoef in elk geval niet al mijn hengels met gevlochten lijnen te vissen. Uitvaren met het spul gaat prima, maar uitgooien geeft toch vaak pruiken, ook al maak je de lijn nat. Ik heb er twee hengels inliggen als Pascal aan komt lopen. Hij vertelt zonder omwegen dat hij naar huis gaat. Zijn grootvader gaat een spoedoperatie krijgen aan zijn hart en de uitkomst is onzeker. Hij heeft geen rust hier en vertrekt onder het uiten van excuses en spijtbetuigingen aan mijn adres. Hij laat al het aas bij me achter. Omdat we op de wierput eigenlijk allemaal verschillende gaten in het wier zouden bevissen, heeft hij meerdere soorten meegenomen. Vier kleine partijtjes van omstreeks 10-15 kilo. Op dit water had ik liever één aassoort bij me gehad, want als ze op het voer zitten moet je ze hier aan de gang houden. Veranderen van boilie heeft in het verleden de zaak al vaker laten stilvallen. Ik verspreid vijf kilo SS Red met de voerpijp. Eén voor één anders haal ik de afstand niet. Ik voer van links naar rechts over een breedte van zo’n 120 meter. Ik wil lekker open vissen en de karpers laten zoeken. Voordat ik ’s avonds ga slapen voer ik nog twee kilo. Dat wil ik de komende dagen blijven doen, maar ik merk dat het zwaar is om de boilies per stuk op de stek te krijgen. Er gaan er 200 in een kilo. Man, mijn arm is aardig verzuurd als ik de slaapzak in kruip. Een rubberboot of mijn voerboot zou heel handig van pas zijn gekomen bij het opbouwen van mijn voerstek. Midden in de nacht krijg ik een aanbeet en vang een mid twintiger schub. Ik voer na het terugzetten nog een kilo boilies bij en voer bij dagaanbreken nog eens twee kilo. Die ochtend is het spitsuur en voor twaalf uur vang ik nog vier spiegels. De laatste is zelfs een nieuw PB voor mij op dit water.