Zoals gepland voer ik woensdag en donderdag na het avondeten een pond boilies. De meeste wat geconcentreerd rond drie stekken en ongeveer ¼ ertussenin goed verspreid. Vrijdag vaar ik om vier uur mijn eerste hengel uit. Voordat de voerboot terug is loopt de lijn al strak en vang ik de eerste van het seizoen. Een piepklein torpedoschubje van een kilootje of zeven. Om vijf uur volgt de tweede, half negen de derde en om half elf krijg ik zelfs een dubbele run van vis(je) vier en vijf. Daarna blijft het rustig tot een uur of drie. Weer een scharrelschubje. Tot nu toe loopt het formaat uiteen van 7 tot 10 kilo. Kwart over zes mag ik er alweer uit en om kwart voor acht vang ik de laatste van deze ongelooflijke nacht. Niet groot, geen spiegels, maar echt bijzonder welkom. De eerste acht van het seizoen zijn binnen. Volgende week eerst naar het botenhuis en aansluitend een nachtje kanaal bij de sluis. Daar voer ik net als afgelopen week na afloop van mijn huidige sessie en voer ik door de week nog twee keer. Ik pas de voerhoeveelheid iets naar beneden aan, want het bestand op het kanaal is een stuk minder groot.

Vrijdag de zeventiende, rijd ik eerst naar mijn stek om vast wat boilies in het water te gooien, alvorens ik doorrijd naar het Botenhuis. Vanavond is er een lezing van Pieter Bosseloo en daar ga ik naartoe voordat ik de rest van de nacht aan het kanaal ga zitten. Ik bekijk het eerste deel maar dan tijdens de pauze wordt de roep van het water te groot en ik besluit het deel van na de pauze maar over te slaan. Om half elf liggen mijn hengels erin en een half uur later ben ik volledig geïnstalleerd. Ondanks drie keer voorvoeren gebeurt er de hele nacht en ochtend niks en kan ik na twaalf uur effectieve vistijd met een blank naar huis. Toch voer ik hier nog een weekje door en probeer het volgende week nog eens. De reden hiervoor is dat ik mijn quotum voor januari wel binnen heb en dat op dit stuk nog een gewichtige verrassing rond zwemt. Daar wil ik graag een kans op maken want vissen van ruim 26 kilo zijn niet dik gezaaid in Nederland.

Een week later ben ik er terug. In de tussenliggende tijd heb ik de stek regelmatig van wat voer voorzien, maar vanwege de blank van vorige week de hoeveelheid nog wat teruggeschroefd. Om vijf uur liggen drie stokken op hun plek en even later brand mijn petroleumkachel in mijn onderkomen. Ik lees wat, eet wat, drink een biertje rook een peuk en speel wat met mijn iPad om tijdens de vroeg invallende duisternis de saaiheid wat te verdrijven. Er passeert een boot en ik twijfel of ik opnieuw moet ingooien. De boot ligt diep, maar vaart stapvoets omdat de sluis dicht ligt. Ik besluit de handel te laten liggen en de boel niet extra te verstoren. Morgen zie ik wel of het een juiste beslissing is geweest. De nacht verloopt redelijk snel, hoewel diverse geluiden me regelmatig uit mijn slaap halen. Er gaat een soort van bel bij de sluis, er rammelt een alarm aan de overzijde bij de betonfabriek en over de weg komt vrij veel verkeer langs razen. Niet echt rustig, dus. De volgende ochtend sluit ik mijn sessie af met een blank. Van de drie hengels waren er twee die blad en gras hadden opgepikt, maar mijn linker hengel lag er prima bij. Volgende week samen met Bjorn. 

Op de dinsdagavond vis ik drie uurtjes bij de spoorbrug in Weert. Op zondag heb ik ook al gevist, op de IJzeren Man, maar op beide stekken blank ik. Dat is op zich niet zo erg, maar als ik elke maand vis wil vangen dit jaar ben ik nu afhankelijk van de komende vrijdagnacht. Ik heb Bjorn gevraagd om te voeren bij het botenwerfje met verse SS Red boilies die we zaterdag opgehaald hebben bij Pascal. Ik denk dat ik daar een redelijk goede kans op vis maak, want op de grindgaten hangen ze nu niet.

Vrijdag 28 februari, rijd ik naar de botenwerf. Ik kijk eerst vanaf welke zijde ik de stek zal bevissen. Rechts van de werf ligt een gelikt grasveldje. Lekker vlak, kort gras en bijzonder goed bereikbaar. Vanaf de auto is het nauwelijks 60 meter lopen. De andere kant betekent een tocht van 250 meter over een drassig stoppelveld waar maïs gestaan heeft en een licht hellende en ruige plek om te zitten. Toch kies ik voor de laatste optie, gewoonweg omdat ik scherper kan vissen vanaf die kant en het er ook een stuk rustiger is. Om tien voor acht gebeurt het. Mijn rechterhengel piept een paar keer en loopt dan door. Ik heb de hengel vrij snel in de knuisten en dril de vis tegen de stroming in. Even pakt hij de andere lijn op, maar alles gaat goed en na een minuut of vijf ligt mijn eerste Maasvis van het jaar op de onthaakmat. Ruim 25 pond is goed genoeg en betekent op de valreep vis in februari. Yes! Verder vang ik in het holst van de nacht nog een winde op dezelfde hengel. Als ik het beestje onthaak slaat de torenklok drie keer. Wat een tijd. Om half zeven ben ik wakker. Ik hoor tot tweemaal toe een vis draaien op de voerstek en krijg enkele piepen, maar er gebeurt niets meer. Tevreden pak ik in en vang de lastige tocht van de terugweg aan. Dit smaakt naar meer.

Vrijdag 7 maart ga ik ’s middags eerst nog even met Marianne naar de verjaardag van Esther die 49 wordt. Rond kwart over drie loop ik naar huis, kleed me om en rijd naar de haven. Vandaag gaan we voor het eerst weer met de boot weg. Als ik in de buurt van de haven ben, bedenk ik me dat mijn benzinetankje nog thuis in de garage staat. Die ben ik vergeten in te laden. Ik bel Bjorn om te kijken of hij zijn motor mee kan nemen, maar hij heeft hem uitgeleend en we zullen dus een andere stek moeten gaan bevissen. Gelukkig is er deze week niet gevoerd, omdat Bjorn geen tijd had en moesten we dus toch al instant. Een stukje verder onderweg naar de haven kom ik langs de weg naar de centrale. Ik bedenk me dat dit wel eens een goed instant alternatief kan zijn. Bjorn is dat met me eens en even later rijden we het weiland in om uit te laden. Het is Bjorn zijn beurt om te kiezen aan welke kant hij wil zitten. Mij maakt het niet uit want op beide kanten weet ik exact waar ik mijn hengels neer wil leggen. Bjorn kiest voor links en ik zit dus aan de kant van de Maas. Mijn rechter hengel gaat zover mogelijk naar de kop aan de overzijde en mijn linker richting de paal aan de overkant. Iets korter dan de andere hengel. We zitten wat in mijn tent en bespreken de komende Frankrijksessie die over vier weken van start gaat. Ik heb een mooi water op het oog met een goed bestand en ook nog met dikke vissen. Mijn vismaat kan zich ogenblikkelijk vinden in mijn keuze en zo fantaseren we een beetje over de mogelijkheden en kansen die we daar gaan krijgen. Rond tien uur gaan we slapen. Vijf uur later word ik gewekt door een striemende run bij het kopje. Even later kan Bjorn het net onder mijn tiende schub van het jaar schuiven. Twee ons zwaarder en even lang dan mijn vorige Maasvis. We nemen enkele foto’s en dan mag het visje weer zwemmen. De rest van de sessie gebeurt er niets meer, maar het is goed zo. Nu wordt het tijd dat Bjorn ook eens wat gaat vangen want zijn tellertje staat nog op nul dit jaar. Hopelijk pakt hij dit weekend nog vis op de ondiepe stek in Asselt. Ik zal eens kijken of ik er nog aan toe kom om zondag een paar uur naar de IJzeren Man te rijden. Nog een visje erbij in maart kan zeker geen kwaad.

April zal beginnen met onze voorjaarssessie. Op zondag de 6e rijd ik in alle vroegte naar het tankstation langs de snelweg waar ik Bjorn zal ontmoeten. Van daaruit moeten we eerst naar Pascal om onze boilies op te gaan halen en van daaruit plankgas door naar Lac de Varennes. De afgelopen weken waren zoals gewoonlijk een hel om door te komen, maar nu is het dan toch zover. Bjorn komt om half zeven. We drinken eerst nog een kop koffie en vertrekken dan naar Pascal, waar we om tien over acht aankomen. We bellen hem zijn nest uit en trekken 100 kilo SS Red uit zijn vriezer. Na de verplichte koppen koffie, we staan immers volledig op scherp en willen naar het water, rijden we om negen uur de straat weer uit. Tussen 12.00 en 12.30 rijden we door Parijs. Ook zonder caravan is het een kuststad om in te rijden, maar daarna gaat het soepeltjes en staan we iets na drie uur in Marcon. Helaas is de Bar Tabac, waar we de vergunningen moeten halen, gesloten. Nou ja, dat komt dan morgen wel. Eerst maar eens naar het water. De stek waar we graag willen zitten is bezet door enkele Franse witvissers die over een paar uur gaan inpakken. In de tussentijd lopen we 5 keer de 200 meter van de Parking naar de stek en terug om de spullen uit de auto te laden. Bjorn heeft helaas de toss gewonnen en mag bij het strand zitten. Omdat we toch in eerste instantie run om run vissen is dat ook niet heel erg. ’s Avonds om zeven uur liggen de hengels erin. Daarna drinken we een biertje en eten we vlees van de barbecue. In het donker halen we de speelgoedboot uit de auto en wegen twee zakken van elk 16 kilo boilies af. Daar gaat er op elke stek eentje van te water. De stekken zijn nagenoeg met elkaar verbonden. Om half twaalf ligt alles erin. Al na twee uur krijgt Bjorn zijn eerste run. Een spiegel van een kilo of elf. De rest van de nacht en ook de volgende dag gebeurt er niets. 

Dat hadden we overigens ook verwacht. Meestal duurt het anderhalf tot twee dagen voordat de voerstek begint te lopen. Op dinsdagmiddag om 16.00 uur heb ik drie brasems en Bjorn een graskarper. We praten elkaar beurtelings moed in, dat het tijd nodig heeft voordat de voerstek begint te lopen. We zijn er ook zeker van dat de volgende vis de mat onder schijt, maar ondertussen knaagt het toch een beetje. Een goed uur later heb ik ook mijn eerste karper... ehh, tje. Een schubje van een kilo of vier op een van Bjorns hengels. Gelukkig van de nul af en zoals voorspeld schijt het beestje in elk geval rode boiliepap uit. Die avond valt de wind weg en zien we hier en daar ook een karper draaien in de buurt van de stek. Als we die avond net op de stretcher liggen vangt Bjorn achter elkaar twee grassen en daarna een schubje. Van die laatste krijg ik niet veel mee totdat ik Bjorn foto’s zie maken. Ik word wakker van het geflits. Hij is ook wat geïrriteerd dat ik mijn nest niet uit ben gekomen, maar vooral ook over de ravage die de graskarpers hebben achtergelaten. Onderlijnen stuk, springen op de mat en stinken. We drinken samen nog een biertje en gaan dan weer liggen. Woensdagochtend om 02.00 uur vang ik een spiegeltje van 10,2 kilo op mijn rechter hengel. He, he, gelukkig ook vanaf mijn eigen hengels vis gevangen. Om tien over half vier vang ik mijn derde vis van de sessie. Een schub die ook nog een stuk lijn met lood en onderlijn meeneemt als bonus. Een echte killer rig met een voorslag van zeker 50/00. Negen kilo schubben mag even later ongefotografeerd terug. Om half zevan als het net begint te schemeren krijg ik zelfs nog een run. Die resulteert in de mooiste vis van mijn sessie.

Een dubbele rijen van eveneens negen kilo. Omdat het bijna licht is laat ik het beestje even op adem komen in de retainer sling. Dan kan ik hem bij daglicht ook nog even op de foto zetten want het is een fotogeniek visje. Om tien uur krijg ik een beet op mijn middelste hengel. Bjorn pakt de hengel op en we zien de lijn traag door het water snijden. Het lijkt een grotere vis. We zien tot tweemaal toe een schim die inderdaad wat groter lijkt, maar dan lost de haak als de vis onder een van mijn andere lijnen door wil zwemmen. Bjorn drilde heel rustig, maar het geluk is niet aan zijn zijde. De hele rest van de dag gebeurt er niets meer. De zon schijnt wel, maar de wind is fris en komt uit alle richtingen. Ook deze nacht, krijgt Bjorn de minste slaap. Hij krijgt zeven runs waarvan er helaas maar een karper op de mat komt. Hij lost er nog eentje en vangt verder vijf grassen. In de ochtend zijn we beiden zwaar teleurgesteld. Bjorn is ook nog een van zijn wakers verloren. Hij baalt van alle grasmaaiers, van het slaapgebrek en vanwege het kwijtraken van zijn waker, maar bovenal balen we samen van een tot nu toe teleurstellende sessie. We hebben samen pas zeven karpertjes met een elf kilo als topper. Gelukkig vindt Bjorn zijn waker terug als we samen nog een laatste poging doen om het ding te vinden. ik zoek met mijn peilhengel naar wat interessante spots en gooi alle hengels opnieuw in. Ik besluit ze tot het einde van de sessie, dus nog zo’n 22 uur, te laten liggen. Misschien dat ik daarmee nog wat kan afdwingen. Van een Franse visser hebben we gehoord dat er veel grote vissen verplaatst zijn naar ander water. Een prive put of een betaalwater. Bah, wat een ellende! In de loop van de dag bespreken we een eventuele najaarssessie waarin we mogelijk onze pijlen eens op onze oosterburen richten. Even later maken we een filmpje, allebei voorzien van een “Duits snorretje”. We passen ons vast een beetje aan. Aan het einde van de middag vangt Bjorn nog een graskarper en daarna krijgt hij in de laatste nacht nog acht runs. Gelukkig zitten er ditmaal ook drie karpers voor hem bij waarvan de laatste twee zelfs heuse twintigponders zijn. Pas na half vijf wordt het rustig en slapen we nog drie uur voordat we beginnen met opruimen. Ook de terugreis verloopt niet als gepland. We hebben 4 files, voordat we weer in Nederland staan en de terugreis duurt daardoor maar liefst 9½ uur. Achteraf was deze sessie de moeite nauwelijks waard. De omgeving, de vis, de teleurstelling van een planning die niet goed loopt wegen niet op tegen de verwachting die we er van tevoren bij hadden. Gelukkig zijn er ook altijd leuke dingen die de herinnering aan een dergelijke sessie ook nog een beetje glans geven, maar daar is nog wel enkele weken voor nodig.

Als ik vrijdag net na de lunch al onderweg ben naar Asselt, zit ik de hele weg in spanning of de stek wel vrij is. Toch kan ik me beheersen met het gaspedaal en houd ik me netjes aan de snelheid. Als ik eindelijk aan het einde van het oneffen pad aankom zie ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik loop twee keer op en neer tussen mijn auto en de stek en heb om half drie mijn hengels erin liggen. Twee op de rodpod en eentje stiekem verscholen tussen het riet. Daarna rap de oval opzetten want het is behoorlijk warm en schaduw is hier niet te vinden. Ik lees een beetje en vermaak me wat met mijn iPad. Kwart over zes, na mijn tweede biertje, ga ik mijn eten eens warm maken. Dat haal ik tegenwoordig bij de slager en die gerechten zijn echt tien keer beter dan de voorverpakte maaltijden uit de supermarkt. Als ik mijn eten achter de kiezen heb wil ik net een biertje opentrekken als de hengel in het riet me toefluistert dat er een vis met mijn aas vandoor gaat. De vis scheert de hele plas over, maar moet toch capituleren. He he, ook op een grindgat aan de Maas lukt het weer eens. De schub mag na enkele foto’s weer terug. Ik duik weer snel in de schaduw van mijn plu, want het is echt bloedheet in de zon. Het koude biertje smaakt me nu dubbel zo goed. Eindelijk, om half tien verdwijnt de zon achter de dijk en een kwartier later roept mijn middelste hengel om aandacht. Er is nog net voldoende licht om een warrelschub van iets meer dan 14 kilo op de foto te zetten. Dan mag hij weer gauw zwemmen. Rond tien over half vijf krijg ik eerst een piep op mijn riethengel, dan een piep op mijn linker hengel, maar het is de middelste die geen vals alarm geeft maar mijn derde aanbeet van de sessie registreert. In het tegenlicht van de ochtendschemering kan ik elke beweging van de vis goed zien. Af en toe komt er een grote staart boven en na een minuut of vijf ligt er weer een schub in het landingsnet. Met zijn 93 centimeter is hij nog ietsje langer dan zijn voorganger, maar het gewicht is met 14,2 kilo nagenoeg hetzelfde. Ook deze hommer is afgepaaid. Meer dan tevreden zet ik mijn koffieketel op het vuur en geniet even later van mijn eerste bak terwijl ik het licht in het oosten het steeds verder aan kracht zie winnen van de nacht. De vis in de sling moet nog even wachten tot het licht genoeg is om zonder flits een foto te kunnen maken. Drie hommers in een nacht is prima. De gewichten zijn ondergeschikt aan de beleving, maar het zou toch wel fijn zijn als er een keertje een vis boven de dertig pond op de mat zou komen dit jaar. Misschien morgen of maandag nog een ochtendje aan de IJzeren Man. Heerlijk zo’n pinksterweekend.

Maandag, tweede Pinksterdag en de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ik ben er om kwart voor vijf al uit en een uur later is de hond uitgelaten, heb ik een volle pot koffie gezet en liggen mijn hengels op hun plek in de IJzeren man. Al na vijf minuten krijg ik mijn eerste van drie aanbeten. Eerst een schubje tussen de acht en negen kilo. Veertig minuten later een spiegel van 13,6 en om tien voor half elf een spiegel van 12,2 kilo. Wat goed is komt snel. Als ik ga inpakken voer ik het restant boilies op mijn stek. Morgenavond wil ik terug en als Marianne van donderdag tot zaterdag naar haar quiltbijeenkomst gaat kan ik er nog wel een paar korte sessies uitpersen. Het ijzer smeden als het heet is. Op deze manier komt het vertrouwen snel terug.

Dinsdag vis ik tussen zeven en tien op dezelfde plek aan de IJzeren man. Het is warm en benauwd en er staat een licht briesje uit het zuiden. Ik zie wel wat vis zwemmen in de hoek, maar allemaal klein. Als ik na drie uur inpak voer ik een kilo Bio-8 op de stek. De avond erna ben ik terug. Deze keer loopt het beter, ondanks het zelfde weertype. Zodra de zon van het water af is krijg ik om vijf over negen een run op mijn rechter hengel. Even later ligt er een spiegel, laag in de twintig pond op de mat. Na een paar fotootjes mag de vis terug en besluit ik snel nog een keer in te gooien. Dat is een goede beslissing want even na half tien vertrekt dezelfde hengel nog eens. Weer een spiegel, bijna twee kilo lichter. Maakt niks uit, want het is goed voor de aantallen. Morgen nog maar eens terug want bij het vertrekken heb ik weer een kilo gevoerd. Eens kijken of we het trucje nog eens kunnen herhalen.

Donderdag de twaalfde ben ik alweer op dezelfde stek. Marianne is naar Zeeland om een cursus te volgen en aan het water zitten is beter dan voor de televisie. Ik vis wederom drie uurtjes, maar krijg geen enkele aanbeet. De wind is ook volledig gedraaid en komt uit het noorden. Bij het inpakken gaat er opnieuw een kilootje boilies het water in. Morgenochtend nog maar eens terug.

Vrijdag de 13e is stukken beter. Om zes uur liggen de hengels erin en zit ik aan een bak koffie. Ik wil ook wel een bak in mijn net, maar dan moet het lot me gunstig gezind zijn. Om vijf over half zeven krijg ik een run op mijn linker hengel. Ik schrik van het geluid waarmee mijn waker tegen de hengel knalt. Als ik de stok oppak, gaat ook mijn rechter beetmelder af. Een dubbele run! Ik dril de eerste vis eerst af. Dat is een klein spiegeltje. Ik onthaak hem gauw op de onthaakmat en richt me dan direct op mijn andere hengel. Daar zit in eerste instantie geen beweging in want de vis heeft zich in een wierveld geboord en ligt daar rustig bij te komen. Na wat trekwerk van mijn zijde komt er beweging in de zaak en even later ligt er een 21 ponds spiegel op de kant. Op de kant is het een totale chaos. Lijnen voorzien van wier, montages waar rubbertjes af zijn, een natte onthaakmat, fototas en statief zwerven ook nog rond, kortom een bende van jewelste. Als alles er weer in ligt krijg ik om vijf over acht nog een run. De vis is sterk en ik denk aan een betere vis, maar het is een kleine krachtpatser. Met 71 centimeter de kleinste van het stel, maar toch nog goed voor bijna tien kilo. Om tien uur ga ik inpakken. Het is weer mooi geweest. Vanmiddag werken en vanavond voetbalt oranje zijn eerste wedstrijd op het WK tegen Spanje. Vrijdag de dertiende loopt tot nu toe prima. Hopelijk krijgen we vanavond nog een waardige afsluiter tegen de regerend wereldkampioen, waar we toen in de finale van verloren. Morgen weer vissen. Misschien samen met Bjorn en anders alleen. Ik sluit de dag af in de kroeg, waar ik samen met een hoop andere enthousiaste voetbalsupporters naar de wedstrijd kijk. We zien na een zwak begin uiteindelijk een droomstart voor het Nederlands elftal dat eerst door een onverdiende penalty op achterstand komt en ook terughoudend voetbalt. Daarna ontwaakt de leeuw en scoort Van Persie op slag van rust de gelijkmaker. Na de rust gaat het gewoon door en we winnen de wedstrijd met maak liefst 5-1. Bam, de eerste punten zijn binnen.

Met een houten kop sta ik zaterdag op, laat de hond uit en ga vissen. Bjorn gaat nog niet mee dit weekend, dus vis ik overdag zodat ik thuis ben als Marianne terugkomt van haar cursus. Ook deze zaterdag vang ik weer een spiegel op de Bio-8 boilies, die me prima bevallen en al een hele hoop vis hebben opgeleverd. Alleen deze maand al 13 vissen, terwijl we nog niet eens halverwege zijn. De spiegel is met zijn elf kilo van een gemiddeld formaat. Hopelijk kan ik deze positieve lijn nog even vasthouden.

Dinsdagavond tussen de telefoontjes en het luisteren naar het Belgisch debuut op dit WK door, vang ik een zeelt op de plas en krijg ik vlak voor het inpakken nog een aanbeet. Die laatste blijkt toch een lijnzwemmer, want er is totaal geen gevoel als ik de hengel oppak, alleen het 2½ oz loodje voel ik. Zeelt is een mooie vis, maar toch wordt deze bewoner van de botenhuisplas niet vereeuwigd.

Vrijdag de 20e vis ik samen met Bjorn een nacht in Asselt, maar we blanken allebei. Ik besluit de zondagochtend nog een korte sessie te doen op de IJzeren man. Het was de bedoeling om op de terugweg van Asselt het restant boilies te voeren om vervolgens op een aangevoerde stek te kunnen vissen, maar omdat ik er met mijn kop niet helemaal bij ben, denk ik daar pas weer aan als ik thuis de oprit op rijd. Omdat ik geen zin meer heb om daarvoor terug te rijden laat ik het er maar bij. Die zondag ben ik om zes uur aan het water, maar het lijkt een stuk vislozer als tijdens de laatste sessies. Er gebeurt ook helemaal niks tot ik om tien uur beet krijg. Het is alweer een zeelt die naar de kant komt. In het water onthaak ik hem en daarna ga ik inpakken. Ditmaal voer ik het restant boiles wel. Dinsdagavond kom ik wel terug.

Op dinsdagavond als Marianne naar het koor moet, ga ik weer een avondje aan de IJzeren man zitten. Ik vis gedurende drie uur en als ik mijn eerste hengel in het foedraal aan het stoppen ben, loopt toch nog mijn rechter hengel op de hotspot af. Na een behoorlijke dril, kan ik het net onder een mooie lange rijenkarper schuiven. De vis is ruim 27, bijna 28 pond. Na enkele fotootjes mag hij weer zwemmen. Vis nummer dertig. Het gaat echt lekker deze maand. Ik voer het restant boilies goed verspreid over de stek. Morgenavond nog eens terug, want dan moet Marianne naar een vergadering en ik zit liever aan het water als voor de buis.

Ik vis ’s woensdags vanaf de wegkant. Wel op dezelfde plek als waar ik normaal vis, maar ik wil in de schaduw zitten en mijn lijnen eens vanaf een andere kant laten lopen. Gewoon wat variatie aanbrengen en niet steeds hetzelfde doen. Ik luister eerst wat naar het voetbal en daarna krijg ik om tien over negen een run. Alweer op mijn snowman van een 15 mm Bio-8 boilie en een 10 mm klein reflecterend rood drijvend bolleke erboven. Het resultaat is een two-tone spiegeltje van iets over de negen kilo. Om tien uur ga ik inpakken. Eerst mijn tas inpakken en daarna, met de hengels op de grond, de rodpod opruimen. Ik heb net mijn piepers in de hoes zitten als ik ineens een snel draaiende slip achter me hoor. Zelfde hengel en montage en alweer een goede vis. Een spiegel van 13 kilo maakt dat ik mijn weegklok en fotocamera weer tevoorschijn moet halen en daardoor ben ik pas om kwart voor elf thuis. Je moet er wat voor over hebben. Deze maand heb ik net zoveel gevangen als de vorige maanden bij elkaar. Lekker resultaat zo. Vrijdag naar Graspop met Mathijs en een paar van zijn vrienden. Goed vooruitzicht en dan misschien zondagochtend nog een paar uur vissen aan dit water.

Graspop op vrijdag is supergezellig. Ik zie een aantal bekenden die ik jaarlijks tegenkom en aanschouw in elk geval twee van mijn favorieten. Zowel Candlemass als Slayer spelen een strakke show, maar de eerste van de twee is mijn favoriet vandaag. Behemoth komt overigens ook met een super strakke en vette show. Als ik dan ’s middags ook nog het goede nieuws krijg dat Chiel met een 8,2 geslaagd is voor zijn diploma HBO werktuigbouwkunde, kan de dag echt niet meer stuk. Ik besluit zondagochtend maar niet te gaan vissen en te wachten tot maandagavond. Het is immers vanavond ook alweer feest in de kroeg, want het Nederlands elftal speelt tegen Mexico. Als we dat nu ook nog winnen heb ik een vol, maar ook een super relaxed, weekend achter de rug. Enfin, Nederland wint met 2-1 en maandag daarna vang ik aan de IJzeren man een paling op een zoete boilie. Het moet niet gekker worden. Voor de rest is het niks.

Vrijdag 4 juli vis ik een nacht in Asselt. Telkens valt het me op dat de natuur hier zo mooi is en het vissen speelt zich af in een bloemrijke omgeving. Helaas laten ze het deze nacht afweten en kan ik mezelf in de ochtend, tussen de koeienstront door, terug naar huis laveren.

Zaterdag 12 juli, ga ik een nachtje op de bonnefooi naar de Maasbrug. Er is veel gebeurd de afgelopen week. Nederland verliest op woensdag de halve finale van Argentinië na penalty's. Chiel krijgt vrijdag zijn Hbo-diploma werktuigbouwkunde en mag zich vanaf dat moment ingenieur noemen en op zaterdag wint Nederland de troostfinale van Brazilië met 3-0. Tijdens het vissen kijk ik naar de wedstrijd op mijn iPad en moet tussendoor drie maal toezien hoe een boot door mijn lijn vaart. Twee keer loopt dat af met een lijnbreuk en een keer blijft alles toch zitten. Als ik de laatste keer binnen draai, zit er ook een stuk lijn bij waar nog een complete montage van mij aan hangt. Fijn, niet alleen vanwege het feit dat ik hem terug heb, maar ook dat er geen extra lijn in het water ligt. De volgende ochtend in alle vroegte vang ik een schub van 88 centimeter. Ondanks zijn lengte weegt hij slechts 11 kilo. Ik maal er niet om en ben blij met elk resultaat. Op de terugweg rijd ik via de IJzeren man naar huis. Ik voer het restant boilies en wil dinsdagavond een paar uur mijn lijnen nat maken, hoewel ik mezelf bij het neerschrijven van deze tekst realiseer dat Marianne misschien niet naar het koor hoeft omdat het vakantie is. Nou ja, we zien wel.

De eerstvolgende sessie is pas op vrijdag de 18e. Samen met Bjorn vis ik een nacht aan de Asseltse plas. Terwijl Bjorn met een duikbril tussen het bodemwier op zoek is  naar open plaatsen, komt Roy Driessen aangelopen met een emmer en werppijp. Hij wil bij het hek gaan voeren, maar stopt voor een praatje. Uiteindelijk zal hij na ruim drie uur zonder te voeren vertrekken en hebben wij beloofd dat na onze nacht voor hem te doen. Omstreeks kwart over elf krijg ik een run die helaas vlak voor het net losschiet. Bjorn had hem goed kunnen zien en bevestigt mijn vermoeden dat het om een kleine vis ging. Een schubje. Midden in de nacht krijgt hij zelf een run. Helaas lost bij hem de haak tijdens de eerste run van de vis. De maandag erna rijd ik na het werk naar Lebbeke om boilies te gaan halen. Ik ben even na half acht bij Pascal en rijd ruim anderhalf uur later met 50 kilo Bio-8, 14 kilo Tutti’s, 2 T-shirts en ’n hoodie naar huis. Voor Bjorn heb ik ook een zelfde setje kleren bij me. Komende vrijdag gaan we weer voor een nachtje naar Asselt en nemen we de Tutti’s eens mee om te proberen.

Vrijdag 25 juli. Nog één week en dan heb ik vakantie en ik kan wel zeggen dat ik er hard aan toe ben. In elk geval rijd ik in de midag al weer naar Asselt, gewapend met zo’n vier kilo goed ruikende Tutti frutti boilies. Omdat het wier de afgelopen week mogelijk nog verder is ontwikkeld, heb ik ook wat PVA zakjes bij me zodat ik in elk geval met een schone haak kan vissen. Bjorn is later want die moet eerst nog foto’s maken met Nicole. Ze willen de zwangere buik van Nicole nog even vastleggen voordat het te laat is. Over ‘n week of vijf is ze uitgerekend van een nieuw Emansje. Er draait af en toe wel een visje, maar stukken minder dan vorige week. Als Bjorn er is drinken we samen een biertje en het is al weer snel later dan we in de gaten hebben. Na twaalven worden de stretchers opgezocht en even later lig ik in een diepe slaap. Die slaap wordt wreed onderbroken door een fluiter van jewelste. Na het geworstel met mijn lieslaarzen kan ik de schreeuwerd even later stil krijgen. De vis voelt goed en even later kan ik een mooie schub het net in loodsen. Pas dan lijkt het alsof de vis in de gaten heeft dat het spel over is want met enkele ferme slagen met zijn staart, weet hij me nog bijna uit balans te brengen. Gelukkig gaat alles goed en lees ik even later het respectabele gewicht van ruim 35 pond op de unster. Met vijfennegentig centimeter mag hij er qua lengte ook zijn. Ik stop de vis in een zak en hang hem op een diepere plaats weg. Morgen even foto’s maken want dat is me om tien voor drie nog echt te vroeg. Verder gebeurt er de hele nacht niks meer, maar dat hoeft ook niet, de buit voor mij is binnen. Bjorn vertelt bij de ochtendkoffie dat hij er drie keer uit is geweest vannacht voor brasem. Voor hem was het ook genoeg. Nog een nachtsessie volgende week en daarna vertrekken we naar Frankrijk. We hebben een camping geboekt aan de Aisne in de Champagnestreek. Hopelijk kan ik deze vakantie een keer een mooi artikel schrijven.

In Frankrijk vis ik een totaal van vijf nachten. Ik heb vijfentwintig kilo boilies meegenomen, zodat ik elke dag een kleine twee kilo kan voeren. De eerste nacht blank ik. In de twee daaropvolgende nachten vang ik een totaal van vier karpers en ik los er nog eentje vlak voor het net. De vissen zijn niet groot maar gelukkig wel helemaal gaaf en ze zien er ook nog eens goed uit. De laatste twee sessies die ik er vis, zijn eigenlijk nagenoeg kansloos. Vanwege de grote hoeveelheid neerslag die er in augustus valt, is de Aisne behoorlijk gestegen en de stroming is ook behoorlijk toegenomen. Het water is nauwelijks dertig meter breed, maar zelfs met de toppen helemaal omhoog en het gebruik van 180 gram grippa lood, kan ik mijn hengels niet scherp aan de overzijde vissen. In de laatste nacht vang ik nog een barbeel. Hopelijk lukt het thuis weer wat beter. Inmiddels heb ik van Bjorn begrepen dat iemand, wie o wie zou dat toch zijn geweest, mijn boot heeft laten zinken. Hij heeft de boot op de kant weten te trekken, maar mijn bodemplaten zijn verdwenen en de achterzijde ligt vol met Maaskeien. Ik besluit de boot snel op te halen als ik thuis ben en weer helemaal gereed te maken voor volgend seizoen. Daar neem ik eens rustig de tijd voor en dan kan hij volgend jaar ergens bij Asselt het water in. Bjorn en ik willen al jaren op een rustiger stuk aan de gang en dan lijkt dit een goede keuze.

Op maandag 6 oktober vertrek ik naar Frankrijk. Ik ben al om vier uur wakker en rijd even na zessen weg thuis. De hond is dan uitgelaten, de vrouw is gekust en de verwachting is hoog. Eerst moet ik nog langs Pascal om boilies te halen. Als het goed is ligt er 100 kilo MC Red op me te wachten. De weg naar Triobaits duurt ruim een uur langer dan normaal want er wordt aan de weg gewerkt. Files voor en na Antwerpen zijn het gevolg. Daarna loopt alles goed en ben ik even na twaalven op het rendez-vous punt waar ik heb afgesproken met Fabrice Crapoulet, die me heeft uitgenodigd om te komen vissen. We rijden even later naar het water. Het is een afgesloten syndicaatswater waar allemaal perceeltjes rond omheen liggen. Fabrice pacht zo’n perceeltje en dat geeft hem automatisch het visrecht op de plas. Je mag er dus ook alleen vissen als je een perceel hebt. Elk “landgoedje” is ook weer afgesloten met een poort en vaak voorzien van een bordje “proprietée privé”. Terwijl ik mijn kamp opzet, pompt Fabrice de boot op. Even later verdwijnt hij en ga ik met de dieptemeter het water op om te verkennen. Ik merk dat dwars voor de stek langs een geul loopt, die zo’n anderhalve meter dieper is dan de rest van het water. Op zo’n 50 tot 55 meter uit de kant. Dat is lekker want dan kan ik met de pijp bijvoeren. Ik start met het voeren van 3 emmers vol boilies in en langs de geul over een breedte van ruim honderd meter. Vijfentwintig kilo om te starten is best veel, maar er zit een ruim bestand en ik ben op dit moment de enige karpervisser op dit water van 21 hectare. Daarna vaar ik mijn hengels uit maar geen hengel komt de komende 24 uur dichter bij de voerstek dan 15 meter. Ik heb gelukkig droog kunnen opzetten, maar dan begint het te regenen.

Op dinsdagochtend is er nog niks gebeurd. Om tien uur ververs ik het aas aan mijn hengels en vervang de montage van één hengel door een chodrig, die al na een half uur een aanbeet oplevert. Die had ik op de rand van de voerstek neergelegd.

De eerste vis is een schub. Een stokbrood van 87 cm en slechts 11,2 kilo. First blood! Als ik tussen de middag een tosti aan het eten ben krijg ik de volgende aanbeet op een zinkende montage. Ditmaal is het een vadsige spiegel met ‘n pensje. De eerste dertiger ligt nu dus ook op de kant. Ik besluit om vanaf nu met de twee middelste hengels op de voerstek te gaan vissen. Die avond krijg ik in een tijdbestek van twee uur vier aanbeten op mijn linker hengel, die nog tien meter buiten de voerstek ligt, en nog een aanbeet op de chodrig. De linker hengel levert me twee schubjes en mijn tweede dertiger spiegel op. De vis gaat vanaf het eerste contact door de slip en ik verwacht dus ook iets gewichtigers dan de twee schubjes ervoor. Door op mijn gemak te drillen weet ik alle uitvallen te pareren en schuift er even later een grote spiegel het net in.

Met eenennegentig centimeter en bijna 16 kilo een mooie vis. Na wat foto’s in het donker mag de vis weer zwemmen. De chodrig doet me nog een zeelt cadeau. Bij de laatste run om kwart voor elf valt na een aantal seconden de spanning weg en zie ik als ik heb binnen gedraaid dat mijn leader gebroken is. Niet verwonderlijk want het water barst van de keien en links en rechts een stronk. Ik zet de hengel tegen de tent en besluit die de volgende dag pas weer uit te varen, want ik ben toe aan wat nachtrust. Met zeven aanbeten op de eerste visdag ben ik zeker niet ontevreden. Dag twee start met ‘n aanbeet om kwart over drie. Terwijl ik contact maak voel ik de lijn ergens langs schuren, dan loopt ook de hengel ernaast af. Beide hengels zitten even later muurvast. Ik leg een hengel op de steun met de baitrunner open en stap met de andere hengel de boot in. Bij hengel 1 kan ik na het verwijderen van een polsdikke stronk, die ik onder water voel afbreken, de vis alsnog landen. Het is alweer een lange schub, maar ook weer zo’n stokbrood. Daarna ga ik opnieuw met de boot het water op en kan alleen mijn complete montage redden. De vis is er dan al vanaf. Als ik op de kant kom besluit ik ook de hengel waarvan mijn leader gebroken was opnieuw op te tuigen en uit te varen. Als ik daarmee klaar ben is het inmiddels kwart voor vijf en ga ik koffie zetten. Twee uur later vang ik weer een krappe twintiger schub. Op zich is het aantal aanbeten prima. Toch valt het me steeds meer op dat al die schubjes ofwel rond de acht, ofwel rond de tien kilo zitten. Het blijkt naderhand dat er drie en twee jaar geleden op dit water uitzettingen zijn geweest van voornamelijk schubkarpers. Waarschijnlijk veel te veel, waardoor ze wel in lengte groeien maar niet vet zijn. In de middag heb ik een dubbele run om vier uur. Beide visjes zijn klein, maar omdat een dubbele run me niet dagelijks overkomt, besluit ik ze toch even op de foto te zetten. Alle hengels hebben me nu inmiddels vis opgeleverd. Ook vandaag krijg ik de laatste run om kwart voor elf. Een schub van 27½ pond met weer een geweldige lengte van 93 centimeter. Zo eindigt dag twee met zes karpers. Ik kan nu slapen tot vier uur ’s ochtends. Dan word ik gewekt door een run. Ik voel de lijn weer licht schuren, maar de vis voelt goed aan. Voor de zekerheid stap ik de boot in en ga hem halen. Deze vis heeft zelfs twee verschillende obstakels gevonden. Het duurt een half uur voordat ik de lijn uit beide knoesten heb weten te bevrijden en dan voelt de vis ineens een heel stuk lichter. Ik dacht continu met een grote vis van doen te hebben, maar het is weer een schubje van net geen tien kilo. Ik los een vis op de chod, zo te voelen een zeelt, en stoom op de kant een paar nieuwe chodrigs in een  iets agressiever model. Ook vervang ik de pineapple pop up in een beter bij de MC Red passende squid van 15 mm. Daarna los ik weer een vis op mijn rechter hengel. Bah, dat zijn er twee achter elkaar. Vis 13 wil niet echt op de mat komen. Tussen de middag komt Fabrice zoals dagelijks langs om me mijn brood te brengen. Ik heb net al geluncht, want ik was vroeg op. We drinken een biertje en dan krijg ik een aanbeet op de chod die erg goed aanvoelt. De vis zwemt naar rechts waardoor ik de boot in moet omdat er rechts van mij een struik op de kant staat met ver overhangende takken. Ook aan een kortere lijn vanuit de boot voelt de vis zwaar en stelt mijn materiaal behoorlijk op de proef. Wat kunnen die Longbows krom zeg! Dan komt de vis voor het eerst aan de oppervlakte en zie ik een spiegel die ik schat op een kilo of veertien. Hmm, dat is minder dan de dril tot nu toe deed vermoeden, dus met minder spanning en trillende knieën trek ik haar het net in. Met het net achter de boot vaar ik terug.

Als ik de vis daarna uit het water wil tillen, voelt het toch weer een stuk zwaarder aan. Het meten en wegen geven een resultaat van 95 centimeter en 18,4 kilo. Vis nummer dertien is dus de grootste tot nu toe en wordt geland na een fantastisch gevecht vanuit de boot. Het biertje, dat ik bij de aanbeet op de grond had gezet, smaakt me daarna overheerlijk en krijgt even later gezelschap van een tweede. In de aanwezigheid van Fabrice vang ik even later mijn tweede zeelt van de week. Om half drie, als Fabrice nét is weggereden omdat hij vanmiddag om drie uur moet werken, vang ik nog een schubje en dat is het laatste wapenfeit van deze dag. Weer zes aanbeten vandaag, maar wel raar dat er in de avond niks gebeurt. Zou ik te veel gevoerd hebben? Vandaag was ook de weeromslag. Van maandagmiddag tot vanochtend heeft het bijna continu geregend. De ochtend was droog maar bewolkt en in de middag en avond was er volop zon. De vrijdag is net een uur oud als ik een aanbeet krijg die zich weer vast zwemt. Ik kijk het even aan vanaf de kant, met mijn gevlochten lijn op spanning, en voel dan de vis lossen. Teveel druk gezet, prutser. Half drie als ik net weer een uurtje in slaap ben gevallen, vang ik een kleine schub die ook direct weer terug mag. Ik slaap daarna uit tot zes uur en ga koffie zetten. Heerlijk, ook vandaag is het droog en het water is zo vlak als een spiegel. Het mooiste moment van de dag, is als ik met een dampende kop koffie over het water kan staren. Om zeven uur zit ik net aan mijn laatste kop koffie als mijn chodhengel weer actie verraadt. De dril verloopt voorspoedig en even later vang ik weer een spiegel van meer dan dertig pond. Ik hang hem even weg in de retainer sling. Over een kleine drie kwartier is het licht genoeg voor foto’s bij daglicht en die zijn over het algemeen toch echt mooier. Om half tien vang ik nog een schub van 21 pond en daarna krijg ik bezoek van de twee Fransen die twee nachten aan de overkant hebben zitten vissen. De een is een oom van Fabrice en de ander een vriend van hem. Ik verwachtte ze al want Pascal belde me vanochtend op om te vragen of ik nog boilies over heb. De twee Fransen hadden contact opgenomen met Triobaits en willen ook graag met dit aas vissen. Ik verkoop ze, zoals afgesproken met Pascal, wat van het aas en geef ze en passant nog enkele tips mee, zoals het vermijden van strakke lijnen. Ze schuiven mijn resultaten volledig af op het aas. Zelf hebben ze twee nachten geblankt, terwijl ze mij steeds naar mijn hengels hebben zien rennen.

“Wonderboilies bestaan niet,” vertel ik ze nog, “maar slim vissen maakt een groot verschil.” Tussen elf uur ’s ochtends en ’s avonds half tien vang ik nog vijf zeelten. Daar had ik eerder geen last van, maar nu is het even een plaag. Voor het slapen vang ik nog twee kleine karpertjes, de laatste om half twaalf. Daarmee komt het totaal op elf aanbeten vandaag. Ik hoop dat het nu even rustig blijft want morgen moet ik het hele stuk weer naar huis rijden. Jammer dan! Om tien voor drie vang ik een schubje van 9 kilo. Onthaken, terugzetten, lijn terugvaren met de voerboot en dan weer terug de zak in. Ik doezel net weer wat weg als ik om vier uur weer een aanbeet krijg. Dat blijkt de grootste schub van de sessie. Anders van bouw, een warrelschub patroon en afgesleten vinnen. Duidelijk geen uitzetter van de afgelopen lichtingen. Ik hang de vis in de retainer sling voor foto’s en kruip mijn tent weer in. Dan begint het weer te regenen. “Lekker, alles nat de auto in straks,” denk ik nog. Nu kan ik de slaap niet meer vatten. Als het moet dan lukt het niet, dus ik lees nog even wat in mijn boek en sta even na vijven maar op. Desnoods zet ik de auto maar wat vaker aan de kant straks. Tijdens het koffie zetten krijg ik zelfs nog een derde run vandaag. Deze laatste is een klein spiegeltje met een mooi schubben patroon. Dan begint het grote opruimen. Om vijf voor negen zit alles zeiknat in de auto. Ik kleed me naast de auto uit en trek schone droge kleren aan voordat ik aan de terugreis begin. Dan rijd ik naar de Intermarché van Bresles, waar Fabrice aan het werk is. Ik geef hem de sleutel van de poort terug en bedank hem uitgebreid voor de uitnodiging en de mooie week die ik gehad heb. Daarna stap ik in de auto bel met Bjorn die net een schub heeft gevangen van 22 kilo. Ik rijd zonder te stoppen in één ruk naar huis. Het weer is te slecht om buiten te pauzeren. Pas als ik in Nederland de grens over ben wordt het droog. Het was een mooie sessie.

De week erna vissen Bjorn en ik samen ‘n nacht in Duitsland. Bjorn heeft afgelopen dinsdag een emmer Bio-8 gevoerd. Helaas lukt het hem niet om donderdag nog enkele kilo’s te verspreiden, dus komen we die vrijdag op een oude voerstek aan. We varen de hengels uit op de gewenste afstanden. Ik vis met twee stokken op het diepe op 12 en 10 meter. Bjorn doet het iets rustiger aan met 7,5 en 3,5 meter tegen het eiland. We blanken die nacht allebei. Als we willen gaan opruimen komt er een bootje onze kant op gevaren met twee vissers erin. We stellen ons een half uur verdekt op en kunnen daarna ongezien inpakken. Hmm, misschien zijn er dus toch vergunningen te krijgen voor dit water. Internet geeft me een naam en adres, aber “Manfred ist nicht zu hause”. Dat wordt dus later nog eens terugbellen. De zondag ga ik voor een paar uur naar de IJzeren man, maar ook daar krijg ik geen vis op de kant. Volgende week hoop ik meer succes te hebben. Dan gaan we naar het kanaal, waar al zeven weken, drie keer per week voer in is gegaan, of we pakken een nacht op het warme water. Op beide stekken maken we kans op vijftig pond of zwaarder.

Nondeju, ook dit weekend is het een blank festijn van jewelste. We vissen de vrijdag een nacht op het kanaal. Daar is al acht weken op rij voer het water in gegaan. Drie maal per week heb ik de stek trouw aangevoerd en in de week dat ik in Frankrijk zat heeft Bjorn dat gedaan. Op de laatste dag voorafgaand aan de sessie liggen er ineens allemaal zandhopen op de oever. Een nadere inspectie leert ons dat het afgegraven grond uit het kanaal is. De vaargeul is uitgebaggerd. We hebben er een hard hoofd in. Dat blijkt ook de volgende ochtend als we beiden met een droog net kunnen inpakken. Ik rijd daarna nog even langs de plas bij het Botenhuis om een kilootje te voeren aan de boszijde. De volgende ochtend vis ik daar vier uurtjes, maar op enkele halve oplopers na, gebeurt er ook daar helemaal niks. Dat zijn twee visloze weekends op een rij. Volgende week naar het warme water. Hopelijk gebeurt daar wat positiefs.

Met hooggespannen verwachtingen rijd ik vrijdagmiddag om drie uur de oprit af. Eerst naar de werf, waar ik ga kijken voor staalplaten voor mijn boot maar ook omdat we afgesproken hebben om daar alle visspullen in één auto te laden. Tegen vieren zijn we met mijn auto op de stek bij het pad. Als een haas alle spullen eruit en terwijl ik onze uitrusting verder het pad op sleep, zet Bjorn de auto weg. Even later hebben we alles aan de waterkant staan en vertelt Bjorn waar het te doen is. Ik vis naar links en hij naar zijn vertrouwde plek aan de rechterkant. Het bevalt me hier wel. We zitten achter een dijkje, net uit het zicht en we verwachten er een hele hoop van vannacht. Na twee uur wordt het al minder met het vertrouwen. Er had allang iets gebeurd moeten zijn en om negen uur duiken we vanwege het uitblijven van enige actie maar de slaapzakken in. De volgende ochtend ben ik om zes uur wakker en ververs het aas aan beide hengels. Bjorn doet dat pas tegen kwart voor acht en als hij zijn eerste hengel net wil teruggooien, krijgt hij een aanbeet. De vis zit redelijk snel aan de oppervlakte en vecht traag. Ik kan hem al snel scheppen en het lijkt een hele behoorlijke schub met een buikje en brede schouders. De vis weegt achttien kilo en mag terug. Daar blijft het bij deze sessie. Damn, weer een hoop vervlogen! Toch komen we hier nog terug, maar het is een hele operatie. Via de werf waar ik mijn staalplaten ophaal rijden we vervolgens naar huis. Volgende week beter.

Ook de zondagochtend krijg ik geen vis op de kant. De avond ervoor rijd ik met mijn spodhengel, een emmer pellets en wat boilies naar de Noorderlaan, waar ik gericht op de vijf straatlantaarns een aantal spods te water laat. Daarna loop ik mijn spod uit over het voetpad om te zien waar ik morgen mijn hengels moet clippen. Ik heb er zowaar vertrouwen in hoewel ik hoop dat de hoek schuin tegenover me morgen niet bevist wordt. Natuurlijk komen er een half uur nadat ik heb ingegooid toch twee jongens zitten, beiden met een fietskar vol karperspullen. De eerste gooit een hengeltje kort in de kant en net als ik denk dat het allemaal wel mee gaat vallen gaan de andere drie hengels over mijn rechter lijn en vlak bij mijn linker montage. Ik verleg de rechter hengel naar een stekje onder de kant en zit net weer heerlijk aan een bak koffie als er nog een visser aan komt. Een Duitser ditmaal die, hoe kan het ook anders, vlakbij de plaats gaat zitten waar ik een half uurtje geleden mijn hengel onder het kantje heb gelegd. Na zoveel tegenslag besluit ik maar in te pakken, het is immers pas net half acht en ik kan misschien op het kanaal nog wat klaarmaken. Ik wil eigenlijk op de zuid onderaan sluis 16 gaan zitten of mogelijk aan de spoorbrug, maar beide stekken zijn bezet. Daarna rijd ik naar Wessem, waar ook diverse tentjes langs de oever van het kanaal staan opgesteld. De stek bij 15,5 waar ik wel vaker zit is vrij en ik zie aan de overkant een pad naar beneden lopen. Ik rijd om en zoek het pad waar ik naar beneden kan. Kwart over acht liggen er twee hengels met een paar kleine handjes voer er bovenop, net achter de keien. Helaas kan ik ook daar na twee uur met een droog net inpakken. Het is me niet gegeven de afgelopen drie weken. Volgende week maar weer eens een van de oude Maasstekken op.

Het wordt uiteindelijk toch Duitsland. Bjorn wilde drie dagen voeren op de Maas, maar bij de tweede stek aangekomen zag hij dat er mensen op de tentenman stek zaten. Onverrichter zake maar weer naar huis dus en na een telefoontje besproken om nog een keer naar Duitsland te gaan dit jaar. We vissen beiden een hengel beaasd met een Scopex boilie en de andere met een vismeel-aardbei van KSK. Helaas gebeurt er helemaal niks en de volgende ochtend lopen we een keer langs het water. We kijken eerst even waar we ’s ochtends een hoop gezaag en lawaai uit het bos horen komen en daar blijken twee visstekken te worden gemaakt. Sinds vorig jaar kunnen er kennelijk weer vergunningen verkregen worden voor dit water. Daarna lopen we nog even door naar de camping, waar we de avond ervoor twee vissers aan het water zagen aankomen. Ook zij hebben niks gevangen, maar bevestigen de prijs van de vergunning en het mooie bestand wat hier rondzwemt. Via het kanaal bij sluis 16, waar ik wat voer, en Van Cranenbroek, waar ik laarzen en gasvullingen koop rijd ik naar huis.

De volgende ochtend vis ik vier uur bij het Botenhuis. Ik wil scherp vissen en voer twee spods op elke hengel die ik geclipt heb op dezelfde afstand. Ik krijg op beide hengels enkele piepen, maar bij het binnendraaien zie ik dat ik beide onderlijnen in de war heb zitten. Clippen werkt dus niet altijd even goed. Volgende week beter.

Sinds de afgelopen week heb ik vijf voerbeurten gedaan bij sluis 16. Elke voerbeurt is er een goeie kilo aan MC Red boilies en pellets ingegaan in een 50/50 verhouding. Vrijdag de 14e zal het moeten gaan gebeuren. Een nacht op het kanaal trekt me niet echt heel erg, maar omdat Bjorn deze en volgende week niet kan vissen ben ik maar gezwicht voor een gemakkelijk alternatief voor de betere viswateren. Om vijf uur liggen de hengels erin en zit ik in mijn tent in de regen. Ik verwacht er bitter weinig van onder deze omstandigheden en dat blijkt ook als ik de volgende ochtend inpak. Ik kijk even in Wessem en in Stevensweert of ik wat interessants kan vinden, maar ook daar zie ik niks wat me in deze tijd van het jaar echt kan motiveren. Met een balende kop rijd ik naar huis. De blanks stapelen zich op en mijn humeur wordt er niet beter van.

Zondagochtend belt Mathijs om half vijf op. Ik pak de telefoon van het nachtkastje en loop naar beneden. Ik heb afgesproken om hem in Weert op te pikken nadat hij een nacht naar Dynamo is geweest en vervolgens naar zijn stamkroeg in Weert. Het bericht maakt dat ik mijn planning kan bijstellen. Hij kan met Ties meerijden en ik hoef hem niet te komen halen. Omdat ik nu toch wakker ben rijd ik toch maar naar Weert, met twee hengeltjes en enkele boilies achterin de auto. Omdat het regent besluit ik aan de Noorderlaanvijver te gaan zitten, waar om zes uur de hengels op hun plek liggen. Er zitten al diverse mensen die vannacht, tegen alle regels in, hier hebben gevist. Om zeven uur krijg ik een brasem aanbeet, maar als ik de hengel oppak en contact maak blijkt het toch een karpertje. Na wat gekloot met het net dat vastzit in de kant, kan ik een schub van 85 centimeter aan de unster hangen. Weer een twintiger en eindelijk weer een resultaat na bijna vijf weken van aaneengeregen blanks. De ban is gebroken. Volgende week ga ik de donderdagnacht vissen. Dan ben ik gestopt met roken en ik ben benieuwd hoe me dat deze keer gaat bevallen. Ik wil nu gestopt blijven deze keer.

Ik vis op donderdag de 20e een sessie aan de ingang van de Mijnheerkens. We hebben daar vorig jaar in de winter ook al eens in de buurt gezeten en er ook vis gevangen dus hoop ik op een vervolg. Twee dagen is er voer ingegaan en die donderdag heb ik om half zes mijn hengels erin liggen. Helaas belet een boot, die aan de kade ligt aangemeerd, me om een derde hengel te vissen en ook mijn rechtse hengel kan ik niet exact vissen waar ik hem gepland had. De linker stok ligt op de stroomnaad en die geef ik sowieso de beste kansen voor deze nacht. Hoewel ik erg heb opgezien tegen deze eerste rookloze nacht, valt het me erg mee. Er komen enkele boten langs en ik besluit vlak voor het slapen gaan om mijn hengel op de stroomnaad nog een keer opnieuw in te gooien. Ik wil zeker weten dat die in elk geval schoon ligt. In de nacht en ochtend gebeurt er helemaal niks en ik kan dus ook nu weer een blank noteren in mijn logboek. De eerste nachtvorst, aan de grond, is een feit en het échte wintervissen is nu begonnen. Eens kijken of ik zondagochtend nog ergens heen ga.

Die zondag sla ik over. Het is me te koud, te guur en ik heb ook te weinig motivatie. Ik hoop volgende week op de Maas eens een visje te vangen en anders misschien toch op zondagochtend een putjesvis?

Vrijdag 28 november heb ik de sessie van het “schetendilemma”. Ik vis een nachtje voorbij de botensteiger van Asselt. We hadden gepland om samen te gaan, maar die vrijdag moet Bjorn op het laatste moment afzeggen. Hij voelt zich gammel en heeft een griepje onder de leden. Ik zit om half zes met vier hengels op de Maas te vissen. Die avond als ik mijn warme prak van de ambachtelijke slager naar binnen heb gewerkt, laat ik een scheetje. Godallemachtig, wat stinkt dat kreng. Even later, bij de volgende scheet die minstens nét zo hard stinkt, bekruipt me de volgende gedachte. Stinken die scheten nou echt zoveel erger dan anders, of is mijn reukvermogen zo verbeterd sinds ik niet meer rook? Omdat een onafhankelijke jury ontbreekt, houd ik het uiteindelijk maar op het tweede. De volgende dag pak ik al op tijd in na weer een blank.

Zondagochtend vis ik op twee stekken. Eerst op de Noorderlaan waar ik de enige echte “godfather” van het karpervissen ontmoet. Hij komt uit Venlo en heeft zoveel karper ervaring dat het niet te geloven is. Hij viste al met boilies en draaide ze ook zelf, voordat ze in Engeland waren uitgevonden. Hij had ook de eerste zelfgemaakte “brug” (dat is kennelijk Venloos voor rodpot) waarbij de piepers gemaakt waren van deurbellen. Een Engelsman die dat bij hem had staan afkijken heeft daar later een slaatje uit geslagen en is ze commercieel gaan verkopen. Hij had dat zelf niet nodig. Als even later de maat van deze “goeroe” eerst minstens 3 kilo voer verspreidt met zijn werppijp (zo’n beetje bovenop mijn linker hengel) en daarna allebei zijn hengels over mijn lijn heen gooit, besluit ik zonder er ook maar iets van te zeggen, in te gaan pakken en naar het kanaal te rijden. Ook daar blank ik, maar in elk geval zonder idioten om me heen.

De week erna vis ik op zaterdag. Chiel is vanochtend vertrokken naar Saoedi Arabië en daarom vis ik een nacht later dan gebruikelijk. Om kwart over vier liggen mijn hengels in de parkvijver van de Weerterbergen. Afgelopen week heb ik hier drie keer gevoerd, en ik verwacht snelle actie. Die komt er ook want na een half uur loopt er een hengel af en even later kan ik het net onder een schub in winterkleuren schuiven. Daarna gebeurt er niks meer totdat ik even na achten bezoek krijg van een nachtwaker. Op zijn vraag of ik gast ben op dit park en mijn ontkennende antwoord, kan ik vervolgens gaan inpakken. De man is heel aardig, geen bekeuring, geen preek, maar ook niet doorvissen. Kwart over negen ben ik thuis. De volgende ochtend doe ik wat urban fishing bij de stadsbrug in Weert en anderhalf uur later nog eenzelfde tijd onder de A-2 brug. Op beide stekken kan ik geen aanbeet forceren, wat me niet verbaast. De temperatuur komt nauwelijks boven het vriespunt en er waait een koude wind. De watertemperatuur zit op krap7 graden. Volgende week ga ik eens kijken op de Rosslag, tenminste als het weer het toelaat, want het belooft een natte week te worden. Bjorn heeft dan een kerstviering op het werk en zal pas de week erna weer mee gaan.

In plaats van de Rosslag vis ik een nachtje bij de Centrale. Als ik er aankom, blijkt het hele bos dat normaal gesproken bescherming biedt tegen spiedende ogen bij het uitladen, te zijn verdwenen. Alleen sporen van dikke banden verraden het zware materieel wat gebruikt is om het bos te rooien. Bjorn is verbaasd, want gisteren bij het voeren was er gewoon nog een bos, zo vertelt hij me aan de telefoon. Eenmaal op de stek zie ik dat het talud, waar ik achter zit, ook te laag is om me achter te verschuilen. Ik besluit dan ook om morgenochtend nog in het donker in te pakken en te vertrekken. De hele nacht blijf ik visloos en om zeven uur heb ik de auto opgehaald en liggen mijn spulletjes weer achterin. Ook het hek is dan weer volledig dicht. Het enige waar ik niet goed naar heb kunnen kijken, is of ik sporen heb achtergelaten. Ik rijd nog even naar de IJzeren man waar ik nog twee uur vis en wat voer achterlaat voor een eventuele korte zondagochtendsessie. Verder besluit ik om voor volgend jaar toch weer een Belgische vergunning aan te schaffen. De wintermaanden kan ik misschien naar het Galgenweel en ook door het jaar heen wil ik de mogelijkheid hebben om af en toe een instantsessie in België te kunnen vissen. Het visjaar zit er bijna op en dat is maar goed ook. Ik ben toe aan iets nieuws en een omslag in mijn visserij. De boot moet gerepareerd en de plannen voor volgend jaar moeten gesmeed worden. Welke waters, welk aas, welke aanpak. Het is tijd voor verandering en tijd voor een nieuwe koers. Nu is het vooral ook tijd om naar huis te gaan. Kerstversieringen ophangen en vanmiddag naar mijn schoonmoeder toe.

Vrijdagnacht vis ik samen met Bjorn nog een nachtje op de Maas. Ik heb een aantrekkelijke wintermix gemaakt die goed ruikt en die extra aantrekkingskracht  op de mat moet brengen. Helaas is er ook deze nacht op wat piepen van de bever en de confrontatie met een uil na geen achte actie te bespeuren. We rijden op de terugweg nog even langs St Anna, waar we toch echt een keertje onze tanden in willen gaan zetten, maar op de een of andere manier komt dat er nooit van. Zondagochtend blank ik nog maar eens drie uurtjes aan de IJzeren man.

Woensdag de 24e rijd ik nog maar eens naar de IJzeren man. Ik heb mijn voerboot bij me en korte onderlijntjes aan beide hengels gemonteerd. Oppakken is hangen, zo luidt het devies. De eerste kans komt al rond half acht. Ik ren vanuit de auto naar mijn rodpod terwijl de molen van mijn rechter hengel volop lijn afgeeft. Ik maak contact en voel na ongeveer vijf seconden dat de vis van de haak valt. Balen! Ook Bjorn heeft overigens reden om te balen, want hij heeft afgelopen nacht een vis gelost bij Marina Oolderhuuske. Het zit ons beiden niet mee momenteel. Toch krijg ik even na achten nog een herkansing. De vis voelt goed en even later kan ik het net onder een mooie hoge spiegel schuiven. De unster verzaakt niet en ik lees met blijdschap een gewicht af van 15,6 kilo. Dat is een lekkere afsluiter zo aan het einde van het jaar. Komende zaterdag nog een sessie samen met Bjorn en dan zal dit seizoen er voor ons samen wel grotendeels opzitten.

Ja, de laatste sessie samen met Bjorn voor dit jaar vis ik op zaterdag 27 december. Zoals de traditie ons dicteert, sluiten we het jaar af met een flesje glühwein. We vissen stiekem een nachtje op de IJzeren man. Ik krijg op mijn rechter hengel, waar ik een soepele onderlijn op heb zitten, tot tweemaal toe een halve aanbeet waarbij de waker tot aan de blank oploopt. Helaas, krijgen allebei deze adrenaline momenten geen vervolg. Als ik binnendraai zie ik ook de tweede keer dat mijn onderlijn gedraaid zit, net als bij de eerste keer. Ik vervang de onderlijn en vaar opnieuw uit. Vanwege de vorst moet ik dat een paar keer doen omdat mijn bakje het voer niet wil lossen. Na het vervangen van mijn montage gebeurt er echter niks meer, dat zul je altijd zien natuurlijk. In de ochtend als Bjorn nog op zijn stretcher ligt, sms ik met Nicole. Ze heeft een voerboot op het oog voor Bjorn en wil die kopen voor zijn verjaardag. Omdat ze er zelf niet veel verstand van heeft, vraagt ze mij om hem na te kijken voordat de koop definitief gesloten wordt. Prima, dat doe ik graag, zeg ik haar toe. Verder blanken we allebei deze laatste nacht. Onderweg naar huis bel ik met de Belg waar Nicole de voerboot heeft gekocht en spreek ik af wanneer ik hem kom halen in Beerse.

Op maandag de 29e rijd ik op en neer naar Beerse en op de terugweg heb ik het verjaardagscadeau achterin de auto staan. Een BT IV van Schrijver mét dieptemeter en extra accu’s. In de middag spreek ik met Nicole af dat ik hem op 14 januari, de dag van zijn verjaardag, in de avond kom brengen. Ik wil zijn gezicht wel eens zien.