Het duurt tot zaterdag 26 januari voordat ik weer een sessie kan gaan vissen. Het heeft sinds de laatste visnacht op de Weerterbergen, continu gevroren. Dat was de omslag naar de vorstperiode en vandaag zit ik op de omslag dag naar boven het vriespunt. Ik besluit om het mezelf makkelijk te maken en een dagsessie te vissen in de haven van Weert, vlakbij sluis 16. Als ik thuis wegrijd om kwart voor negen vriest het nog vier graden, maar de zon schijnt en ik verwacht dat het in de auto achter het glas wel uit te houden zal zijn. Eerst breng ik Mathijs naar de Bosuil omdat hij daar repeteert met zijn band en ik beloof hem de eerste nummers te luisteren. Helaas kunnen de bandleden er niet in omdat het elektronische slot weigert. Mathijs gaat met de mannen naar een andere locatie en ik rijd naar de haven. Ik vis drie hengels op mijn rodpot, waarvan ik er twee uitvaar met mijn voerboot naar open plekken net achter het wier. De meest linker hengel loop ik uit langs het kantje. Ik vis gedurende vijf uur met mijn nieuwe instant boilies van Triobaits, maar het weer is te slecht. De omstandigheden veranderen van zonnig in bewolkt en er trekken zelfs enkele sneeuwbuien over. Dat zijn niet de condities die bevorderlijk zijn voor een goede vangst. Kiril heeft afgelopen week in twee nachten drie aanbeten versierd op deze boilie, dus hij werkt wel. Om drie uur pak ik in en als een ijsklomp rijd ik naar huis. Volgende week naar de beurs in Zwolle en de week erna weer lekker vissen. Ik heb mezelf bedacht dat ik tegelijkertijd ook nog extra werk wil maken van de dikke schub op het putje. Ik ga een ideetje verder uitwerken dat ik de “koorsessies” ga noemen. Op dinsdagavond is Marianne altijd oefenen met het koor. Dat is voor mij een uitgelezen mogelijkheid om een extra avond te vissen en kans te maken op de dikke schub. Het is maar een klein watertje en ik verwacht er een bovengemiddelde kans te maken op snel succes. Of ik die dikke er dan tussenuit geplukt krijg is nog een ander verhaal. Instant boilies, voerbootje, slappe lijntjes en gaan!

Op dinsdag 29 januari vis ik mijn eerste koorsessie. Omdat op alle afgesloten putten nog ijs ligt, besluit ik deze eerste sessie te vissen bij de loswal van de meelfabriek. Als ik na het eten thuis wegrijd, geeft de thermometer vijftien graden meer aan dan afgelopen zaterdagochtend. Met elf graden boven nul mag je in januari wel spreken van een mooie depressie en het belooft vanavond zelfs grotendeels droog te blijven. Met goede zin vis ik drie uur tegen de loswal. Ik heb twee hengels uitgevaren met de voerboot. Een handje gebroken boilies en wat zachte mais moet de vis op het instant haakaas lokken. Helaas gebeurt er niks, maar met een watertemperatuur van slechts 4,5 graad is dat ook niet echt verwonderlijk. Vrijdag naar de beurs.

De beurs was weer een groot feest. Veel bekenden gezien en met weer een hele hoop spullen naar huis gegaan. Onthaakmat, vier boeken, veel rigmateriaal een spomb, verse lijn en pop-ups. Samen goed voor een kleine 300 Euro. Als ik dan zondagavond thuiskom ben ik aardig op van dagen lang op mijn benen staan en een beetje rondlopen door alle beurshallen. Mick heeft er echt een superbeurs van weten te maken.

Dinsdag de 5e ga ik naar Weert voor mijn tweede koorsessie. Deze keer rijd ik naar Graswinkel, waar een hele dikke schub rondzwemt op een heel klein stadsvijvertje. Om zeven uur heb ik beide lijnen met mijn voerboot uitgevaren naar de stekken waar ik vis verwacht. In het voerbakje is mijn haakaas vergezeld van enkele gebroken boilies en wat zachte maïs. Na twee uur houd ik het voor gezien. Het vriest en mijn spullen staan al onder de rijp. Ik voer het restant van mijn boilies, zo’n 45 in getal, en het grootste deel van mijn blikmaïs, ruim over beide stekken. Vrijdag of zaterdag een nachtje Weerterbergen. Dat zou in elk geval vis op moeten leveren.

Het weer was van dien aard dat ik besloot de koorsessie te skippen. Donderdag ga ik een nacht naar het warme water van Buggenum. Ik ben redelijk laat omdat ik pas om half zes thuis was van mijn werk. Toch rijd ik al voor zes uur de oprit af dus het omkleden en inladen van mijn auto is in recordtempo gepasseerd. Tien voor half zeven sta ik met mijn auto op het zandpad langs het afwateringskanaaltje. Het begint al goed te schemeren en ik besluit eerst mijn tent op te zetten en mijn kachel aan te steken voordat ik mijn hengels beaas en ga ingooien. Het is een inspiratieloze plek om te zitten. Achter een dijk met een klein afwateringskanaaltje dat nog twee meter lager ligt en het vanuit de tent onmogelijk maakt om mijn hengels te zien staan. Het enige zichtbare is een grote vlam die blauw en oranje oplicht tegen de achtergrond. Af en toe komt er een trein over de spoorbrug. Ook deze sessie blank ik en als ik de ochtend erna ga inpakken bedenk ik mezelf dat als Marianne samen met Esther een dagje op stap gaat aanstaande zaterdag, ik mooi een korte sessie kan doen bij de Schoorbrug. Ik wil heel graag een vis vangen in februari en daar heb ik nu nog exact een week de tijd voor. Anders kan ik misschien iets ondernemen met Bjorn samen, want die heeft aangekondigd zaterdag ook overdag een lijntje nat te maken.

Op zaterdag 23 februari vis ik vier uurtjes op twee verschillende stekken bij de Schoorbrug. Omdat de weersomstandigheden net als de temperatuur beneden nul zijn, vis ik met kleine Scopex boilies met deeg. Ondanks die aanpak kan ik op beide stekken geen enkele vis verleiden. Na vier uur blanken in miezerige sneeuw rijd ik naar huis. Als ik in februari nog karper op de kant wil krijgen, heb ik een klein kansje als ik donderdag een nacht op de Weerterbergen ga vissen. Wat ’n winter!

Donderdag 28 februari, vis ik een nacht op de Weerterbergen. Ik wil een kans maken op een februarivis en daar leent dit water zich bij uitstek voor. Ik ben pas om half acht aan de plas, omdat ik op het werk nog een late afspraak had. Beatrix gaat met pensioen en Willem Alexander wordt onze nieuwe koning. Dat betekent een hele uitgebreide Koninginnedag dit jaar omdat onze kroonprins dan wordt ingehuldigd. Om half negen heb ik drie hengels uitgevaren met mijn voerbootje en bouw ik de rest van mijn kamp op. Helaas kom ik er dan achter dat mijn overwrap nog thuis ligt. Met twee grondzeilen kan ik de voorkant van mijn oval toch goed genoeg winddicht krijgen en maakt mijn petroleumkachel het al snel behaaglijk binnen. Met enkele biertjes en een goed (karper)boek, is het goed uit te houden zo. Om half elf ga ik slapen. Als ik na een poosje mijn ogen open doe, zie ik de lampen in het restaurant branden. “Goh, dan zal het nog niet zo laat zijn”. Als ik op mijn telefoon de tijd check, zie ik echter dat het al kwart over zes in de ochtend is. Ik heb als een blok geslapen en er is de hele nacht niks gebeurd. Ik doezel nog wat en zet tegen zeven uur de koffie op. Om acht uur vaar ik mijn rechter hengel nog een keertje uit tot vlak bij de waterfietsen, maar het haalt niks uit. Ook deze nacht eindigt in een blank. Terwijl ik aan het opruimen ben, bedenk ik mezelf dat vanmiddag mijn nieuwe karperhengels binnenkomen. Ik heb vier Longbow DF hengels besteld en die komen vandaag aan. Nou ja in elk geval drie van de vier, want eentje wordt er nageleverd. Klein foutje in de verzending bij Daiwa.

In de middag tuig ik mijn nieuwe hengels op, onderhoud ik mijn molens en repareer ik mijn landingsnet. Vervolgens poets ik mijn oude Infinity Slim Powers netjes op en maak foto’s, zodat ze kunnen worden aangeboden op Marktplaats. Hopelijk raak ik ze snel kwijt, want elf afstand stokken heb ik echt niet nodig. De koper zal er zeker nog jarenlang plezier aan beleven want het zijn fijne hengels.

Zondag vis ik vier uur op 2 verschillende stekken aan het kanaal bij de Schoorbrug en blank op beide plaatsen. Het vissen met wartellood in plaats van de vertrouwde inline montage, loopt nog niet helemaal lekker. Van de vier worpen ligt mijn onderlijn drie keer in de war. Dat betekent ’s middags de zaak ombouwen naar vertrouwde inline set ups.

Dinsdag 5 maart vis ik een drie uur durende koorsessie aan de vijver op Graswinkel. Hoewel ik in het schijnsel van de schijnwerpers op het sportveld, regelmatig beweging zie in het water, lijkt het toch vooral klein grut. Na drie uur pak ik in en zie bij het binnendraaien dat mijn montages deze keer wel helemaal goed lagen. Dat geeft vertrouwen. Aanstaande zaterdag, de negende, gaat mijn boot in het water en moet ik met mijn trailer ook de nieuwe aankoop van Bjorn ophalen. Hij heeft voor honderd Euro eveneens een stalen visboot op de kop weten te tikken in Asselt. Mijn boot gaat naar de Rosslag achter slot en grendel. De boot van Bjorn verhuist naar Linne. De watertemperatuur op de Maas is inmiddels gestegen naar meer dan zeven graden. Dus mogen de Maaskarpers vanaf komend weekend weer gaan oppassen en op hun hoede zijn. Het Libra team komt terug in actie!

Zaterdag de negende maart, rijd ik met de boot op de trailer naar Roermond. Mijn boot ligt vanaf vanmiddag in de Rosslag. Bjorn is er om half drie en de boot ligt al snel aan de steiger met visbootjes. Vanwege de regen maken we er geen foto’s of filmpje van. Daarna met een lege trailer naar Asselt, waar de nieuwe boot van Bjorn ligt. Het is een logge zware stalen schuit die de helft kleiner is dan mijn boot, maar de helft meer weegt. We duwen “het lijk” in Linne van de trailer af en schuiven hem langs het talud de Maas in. Daarna volgt wederom de lastige tocht met bepakking langs een spekgladde modderhelling en tegen vijf uur steken we van wal. Het is een verschrikkelijke schommelschuit en de wijze waarop we de boot beladen hebben is daar deels debet aan. Na tien minuten leggen we aan op het strandje. Het stroomt redelijk en Bjorn denkt dat we beter ergens anders kunnen gaan zitten. Ik denk dat na vier dagen voeren er toch een gerede kans is dat een van de hengels een beet kan opleveren, dus uiteindelijk blijven we maar zitten. De volgende ochtend blijkt dat Bjorn gelijk had. Vaak binnen draaien door rotzooi in de lijn en uiteindelijk alleen een winde uit het kommetje voor Bjorn. Komende week weer de hele week nachtvorsten tot -6 en overdag niet veel warmer dan 3 graden. Daarna lijkt het beter te worden.

Vrijdag 15 maart lijkt de laatste winterse dag te zijn voorlopig. Overdag is het slechts 3 graden en Bjorn en ik gaan deze nacht aan het begin van het Wessems kanaal vissen. Er staat een koude wind en na enig heen en weer rijden, vinden we eindelijk een plekje waar we de nacht kunnen doorbrengen. De spulletjes staan in een mum van tijd opgesteld en mijn kacheltje brengt warmte. Ondertussen smeren we onze droge kelen met een biertje en roken een peuk. Na de warme hap en een avond vol gekeuvel, vooral over onze naderende Frankrijksessie, gaan we al redelijk op tijd slapen. We hebben er beiden een drukke week opzitten en morgen willen we op tijd inpakken. We moeten immers naar de kroeg om onze bootvergunning op te halen en een sleutel voor de havenpoort. Dat wordt nog een hele klucht want voordat alles geregeld is kost ons dat ruim twee uur. Bij de bank is de pinautomaat defect. Bij een KPN winkel mag ik niet pinnen. De kroeg heeft geen pinautomaat, dus bij de lokale supermarkt moet ik honderd Euro pinnen. Bij de kroeg is het kotsdruk. Zes leden van het bestuur, geven de vergunningen uit en dat gaat in een tergend langzaam tempo. Zelfs een ambtenaar zou nog vinden dat dit langzaam gaat. Na ruim een uur zijn we buiten met vergunning en sleutel. We hebben ligplaats 18 toegewezen gekregen en dat is 5 plaatsen dichter naar de ingang. Als we echter aankomen in de haven zien we dat op ligplaats 18 een boot onder water ligt. Ik vertel Bjorn dat ik mijn boot daar niet neer ga leggen. Op dit moment staat er genoeg water, maar als de Maas zakt heb ik een probleem. Voordat ik thuis ben heeft Bjorn al geritseld dat we een andere ligplaats hebben. Nummer 22 is het nieuwe huis van Demaine. Over een paar weken gaan we los. Ik heb er echt heel veel zin in om de nieuwe visgronden in deze omgeving te gaan ontdekken. Over vier weken eerst onze Frankrijksessie en tot die tijd zullen we wel wat oude stekken blijven aandoen. Volgende week nog een keertje naar de Solvay, als de stroming en het weer dat toelaten tenminste. Zoals de verwachtingen er nu uit zien, lijkt dat te gaan lukken.

Dinsdag de 19e, rijd ik ’s avonds naar de vijver op Graswinkel. Onderweg regent het en hoe dichter ik bij de vijver kom, hoe meer ik al bijna zeker weet dat ik daar niet heen ga. Het betekent dat ik ofwel in de regen sta, ofwel in mijn auto te ver van mijn hengels af moet zitten. Ik besluit een kijkje te nemen op de Noorderlaanvijver, maar ook daar rijd ik voorbij. Ik vervolg mijn route naar het kanaal maar besluit voordat ik daar ben aangekomen om toch maar naar de Noorderlaan te rijden, dus maak ik rechtsomkeert. Tegen zeven uur liggen er twee hengels in. Een naar het kopje aan de overzijde en een naar links langs de kant. Na een uur, besluit ik mijn kantstok verder weg te leggen tot voorbij de slagboom. Daar krijg ik al na een half uur een halve oploper op en er blijft wat bewegen. Na enkele minuten sla ik aan op nog een beweging van mijn waker en ik denk wat te voelen. Het lijkt op brasem, maar vanwege de afstand, mijn aas lag op honderd meter, ben ik niet zeker. Lang hoef ik niet te twijfelen, want na enkele seconden is het extra gewicht verdwenen. Ik vis nog een uurtje door maar besluit dan in te pakken en volgende week terug te komen. Dan ga ik wat dichter bij de slagboom zitten omdat daar kennelijk de beste kansen liggen.

Drie dagen later op vrijdag is het weer nog steeds slecht. Het heeft vannacht weer enkele graden gevroren en de wind die met drie Beaufort uit het oosten waait, voelt koud. De gevoelstemperatuur is, volgens mijn bron op het internet, min acht. Op dinsdag heb ik met Bjorn afgesproken om samen maar een nacht te gaan doen op de Weerterbergen. Daar voer ik op woensdagavond vanaf de steiger een pond boilies goed verspreid over beide stekken. Bjorn zal de donderdag voor zijn rekening nemen. Helaas zitten er die donderdag al enkele Belgen, bovenop de plek waar ik een dag eerder mijn boilies heb gevoerd. Bjorn weet dus nog niet of hij dan wel gaat vissen omdat hij vrijdag sowieso al laat is en ik weet ook niet of ik daarheen moet of alweer uit moet wijken naar een andere stek voor een instant sessie. Man, wat zal ik blij zijn als die klotewinter voorbij is. Uiteindelijk besluiten we, toch samen, een nacht te vissen op de Zuidwillemsvaart bij de Laarderbrug. Ik ben er al om half vijf en zet snel mijn kampement op. Met de voerboot vaar ik een stok naar de overkant en eentje naar links waar een klein kommetje ligt. Na een tijdje passeert er een schip van links en ik ben erg blij om te zien dat mijn toplood voorkomt dat de lijn wordt opgepakt. Als er een half uur later een boot van rechts komt, verwacht ik dat deze er ook wel overheen zal gaan, maar niets is minder waar. Ik krijg een volle fluiter en draai even later een zwaar gerafeld zweepje binnen. Ik heb er behoorlijk de pest over in. Enkele minuten later arriveert Bjorn en na een tijdje zitten we samen aan een biertje. Om half negen kijken we naar de verrichtingen van het Nederlands elftal op de door Bjorn meegebrachte iPad. Oranje doet zijn plicht en wint met 3-0 tegen een zwaar verdedigend ingesteld Estland. Na de wedstrijd gooien we allebei een hengeltje naar de overkant en zetten we onze wekkers. Ook deze nacht gebeurt er niets en als we ’s ochtends aan de koffie zitten, zijn we het over een aantal dingen roerend eens. We zijn de winter kotsbeu. We hebben er heel veel zin in om over enkele weken naar Frankrijk af te reizen voor onze voorjaarssessie en we hebben geen idee waar we volgende week heen moeten gaan. Ik ben toe aan een vis.

Eindelijk is het zondag 14 april. Om vier uur ’s ochtends ben ik wakker en ga naar beneden. Een half uur later komt Mathijs thuis die op stap is geweest. De afgelopen dagen heb ik me voorbereid op onze sessie in Frankrijk. Alle spullen liggen klaar, hennep gekookt, de batterijen van mijn camera en voerboot opgeladen en voorraden ingeslagen. Het wachten is nu op Bjorn die rond half negen bij mij zal zijn. Dan laden we alles in zijn bus en rijden we via Pascal, waar we ons aas nog op moeten halen, door naar Pontpoint in Noord Frankrijk. Een thermoskan koffie mee en vooral veel optimisme en veel zin in een vijfdaagse sessie. Ik voel ook wel wat spanning omdat ik niet weet hoe druk het zal zijn aan het water. Bjorn, die toch al niet zo lekker in zijn vel zit omdat hij afgelopen week gehoord heeft dat hij weg moet bij Rodac, wil niet op een dressuurput zitten met al te veel lijnen in het water. Hoewel ik hem daar diep in mijn hart gelijk in geef, heb ik ook geen zin om de hele dag op zoek te moeten naar een alternatief. Ik hoop maar dat het er niet al te druk is. De stop bij Pascal duurt alles bij elkaar een half uur. We drinken er een bak koffie en rijden vervolgens met zo’n 65 kilo SS Red boilies achterin de bus door naar Frankrijk. Als we op onze bestemming aankomen treffen we een trailerpark aan en een klein meertje dat tjokvol vissers zit. We zijn er van harte welkom, maar enig rondvragen levert ons aan informatie op dat er vanaf morgen nog 8 man zitten (als wij blijven tenminste). We besluiten dat we dat écht teveel vissers vinden voor een putje van nauwelijks 8 hectare en rijden door. Het volgend water is relatief bekend en het ziet er naar uit dat drie Belgen op de topstek aan het opruimen zijn. Niets is minder waar. Ze zijn aan het opzetten en die put wordt ook afgeschreven. We besluiten nog 65 kilometer door te blaffen naar een water waar we al vaker geweest zijn. Echte grote vis hoeven we er niet te verwachten, maar we zitten er altijd heerlijk rustig en het is deze keer ook een ontspanningssessie, hebben we ons voorgenomen. De resultaten komen ook wel op ons thuiswater de kant op. Als we er aankomen zit er een visser aan onze zijde van het water en drie aan de overkant. De drie zijn aan het inpakken maar de zijde waar we staan vinden we het meest interessant. Ik vraag aan de Fransman die er zit, wanneer hij weggaat. Het antwoord is morgenochtend. Dat vinden we prima, dus besluiten we aan deze kant te blijven. Bjorn mag kiezen en opteert voor links (dat zou ik zelf ook gedaan hebben) dus ga ik rechts mijn spullen opbouwen. Eerst de hengels natuurlijk. Om vier uur liggen ze erin en is de sessie echt begonnen. De rest van ons kamp ook is snel opgezet en iets na half vijf zitten we relaxt aan ons eerste biertje. Vijf minuten later krijg ik al een run op mijn linker hengel. Dat is snel want mijn hengels lagen er pas 40 minuten in. Als dat zo doorgaat deze sessie belooft het nog wat. Een schub van 22 pond is het eerste slachtoffer deze sessie. We proosten op ons eerste succes met een tweede biertje en eten daarna samen de macaronischotel die ik van huis heb meegenomen. We gaan op tijd slapen omdat we de wekker op vijf uur willen zetten. Op dit water zijn boten verboden, maar we willen twee emmers karpersoep voeren, terwijl onze buurman nog slaapt. Op de kant staan twee emmers met gekookte hennep, verschillende soorten pellets, gebroken boilies en grondvoer. Het geheel heeft de dikte van dunne betonpap en moet de stek aan de gang helpen. Klokslag vijf uur loop ik met de twee emmers richting Bjorn, de boot ligt al klaar naast de bus en na wat gesodemieter met de elektromotor, besluiten we maar te roeien. Bij het eiland aangekomen blijkt dat de smurrie veel vaster geworden is omdat de pellets zijn opgelost. We voeren op beide koppen van het eiland een volle emmer en smeren hem dan weer naar ons eigen kamp. Vannacht om een uur of een willen we dat nog eens doen. Om zes uur zitten we aan de koffie in mijn tent en ligt de halflege Zodiac achterin de bus bij Bjorn. Half negen krijgen we trek en rijd ik naar de bakker in het dorp, drie kilometer verderop. Croissants en stokbroden liggen op de bijrijdersstoel als ik terugrijd. Op de grond staat een oos met vrienden van Kronenbourg die we straks koud leggen in het water. Dat hebben we vanochtend gemeten op krap tien graden. Als ik terugkom heeft Bjorn zijn tent alvast verplaatst en zodra de Fransman weg is staat ook mijn tent binnen een kwartier op zijn definitieve plek. In de loop van de middag vangt Bjorn vier vissen en speel ik voor schepper en fotograaf. Er is maar één hengel actief en dat is de hengel onder de wilg, aan de linkerkant van het eiland. Bij mij gebeurt er de hele maandag niks. In de namiddag smeden we ons plan om vannacht nog een keer met de boot erop te gaan en nog een keer twee emmers karpersoep te voeren op beide koppen. Daarnaast willen we ook nog een goede portie kleine boilies voeren. Ik maak rond acht uur twee grote emmers smurrie en we leggen twee zakken met 15 mm boilies klaar. Helaas moet het ook deze keer weer stiekem, want vanmiddag zijn er twee Fransen gekomen die links van ons zijn gaan zitten. We gaan om half elf slapen en zetten de wekker drie uur later. Om half een pompen we de halflege boot weer op. Kwart voor een steken we van wal en we zien vrijwel direct licht op de stek van onze buren. We besluiten gewoon door te varen op de elektromotor, die het nu wel gewoon doet, en zachtjes te voeren. Dat gaat tijdens het voeren van de soep nog goed en ook de eerste keer dat we de boilies op beide stekken in het water laten glijden. Daarna voeren we voor de zekerheid nog een keer wat boilies voor het hele eiland langs. Dan worden we echt overmoedig en doen eerst een rondje achter het eiland langs en smijten dan handenvol links en rechts van onze respectievelijke koppen in het water. Terug op de oever tellen we bij elkaar op wat we gevoerd hebben. Twintig kilo smurrie en twaalf kilo 15 mm boilies. Nu zou er toch wat moeten gaan gebeuren, maar dat kan ook nog wel even duren met zoveel voer. De volgende ochtend loopt de wekker om zes uur af. We willen de ochtendschemering niet missen. We drinken koffie en meten het water wat inmiddels is opgewarmd tot elf graden. We gooien opnieuw in nu het nog windstil is. Dat is eenvoudiger dan met een wind die schuin van links komt. Het duurt tot na tienen voordat er een run komt bij Bjorn. Weer een vis van zo’n 25 pond. Geen reuzen, maar die verwachten we hier ook niet echt. We hopen dat de voerstek vanaf morgen op gang komt. De wind wakkert steeds verder aan en is WZW kracht 4. Vlak voor lunchtijd doe ik een middagdutje. Tegen 1 uur word ik wakker en ga mijn stokbrood halen wat in de bus ligt. Tijd voor wat eitjes met spek. Net als ik terug ben in mijn tent krijg ik 3 piepen op mijn chodhengel en dan een zakker. Ik maak contact maar vraag me af of het wel karper is. Ik roep toch Bjorn maar voor de zekerheid. Terwijl hij al filmend aan komt lopen, krijg ik een enorme fluiter op mijn linkerhengel. Heel bizar, het is bijna 44 uur geleden dat ik een vis ving en nu heb ik een dubbele run. Ik geef de eerste hengel aan Bjorn en dril de volle run zelf. De eerste hengel levert een zeelt op en bij mij hangt er een spiegel aan van 14 kilo. Dat is beter. We filmen de vis bij het terugzetten en daarna wil ik eerst gaan eten voordat ik mijn hengel terug leg. Dat gaat niet door want we horen bij Bjorn alweer een hengel afgaan. Zou het nu al beginnen te lopen op de voerstek? Hij land een kort vet spiegeltje dat even later met veel gespetter en geplons de mat verlaat. Daarna vangt Bjorn nog een schub van 27 pond en ik een spiegeltje van nét geen tien kilo. Ook de dinsdagnacht gebeurt er niks aan het karperfront. Heel apart, maar na de klok van vijf uur gebeurt er niets tot de volgende ochtend. Woensdag weer om zes uur reveille. Ik trek schoon ondergoed aan, was mezelf, spray wat deo tegen de vliegen en zet koffie. Half zeven zit ik buiten voor mijn tent met een dampende mok. Tien minuten later krijg ik een run. Een klein visje van nauwelijks 8 kilo met enkele mooie schubben midden op het verder naakte lijf. Om kwart voor acht is het mijn beurt om naar de bakker te gaan. Als ik 20 minuten later weer uitstap zie ik Bjorn juist een van mijn hengels oppakken. Ik neem hem over en land een schubje dat een pondje zwaarder is dan zijn vroege voorganger. Weer een knolletje, maar het is nog vroeg. Het kleine beestje schijt mijn halve onthaakmat onder. Die kwam overduidelijk van de voerplek want mijn mat zit onder de restanten van hennep, pellets en stukjes boiliepap. Bjorn heeft er vanochtend twee gelost. We ontbijten met brood en een sapje. Een half uurtje later krijg ik een run op mijn stok naast het eiland. Bij het oppakken voel ik al dat het weer een kleine vis is. Dat klopt. Een schubje uit dezelfde gewichtsklasse als de twee andere. Ze zijn niet groot maar het fluit in elk geval wel lekker zo. Dat geeft wel hoop na enkele dagen wat minder actie. Tijdens het bijvoeren met de werppijp, merk ik dat mijn rug en schouder steeds meer protesteren. Als we nu nog wat zwaardere vissen konden vangen was onze sessie helemaal geslaagd. Dat duurt niet lang want om kwart over negen krijgt Bjorn een beet die resulteert in een spiegel van 16,8 kilo. De eerste dertiger is binnen. Enkele uren later nog een spiegel van exact tien kilo erbij. In de tussentijd knopen we wat verse onderlijnen. De middag loopt voor ons allebei frustrerend. Ik krijg geen enkele beet en bij Bjorn is het aantal lossers inmiddels opgelopen tot 8 stuks. Gelukkig krijg ik aan het begin van de avond weer een run die me alweer een scharrelschubje oplevert van een kilo of zeven. Ze worden verdomme steeds kleiner. Ik ben boos op mezelf omdat ik de hele dag enkele meters te kort heb zitten vissen, terwijl Bjorn baalt van alle gemiste kansen. Donderdagochtend word ik om vijf uur gewekt door een brute run. Als ik de hengel oppak, lost de vis direct. De avond van tevoren heb ik er een grotere boilie aangehangen en ik denk dat mijn haakje acht niet helemaal in verhouding is. Ik besluit er weer een kleinere boilie aan te hangen. Dat ziet er ook beter uit. Om vijf over zeven krijg ik de herkansing. Weer een schub maar ditmaal mid-twintig. In eerste instantie schat ik hem tegen de dertig pond, maar dat komt door alle kleine visjes van gisteren. Elke vis lijkt nu stukken groter. Om tien over negen drilt Bjorn weer een klein spiegeltje en terwijl ik foto’s maak loopt er bij mij weer een hengel af. Ik ren naar mijn hengel en terwijl Bjorn even later komt aanlopen gaat er nog een hengel vandoor bij me. Alweer een dubbele run, maar ditmaal twee karpers. De eerste vis heeft wel de lengte, 88 cm, maar mist breedte en diepte. Het is in elk geval toch nog een twintiger. De tweede vis, die ik het laatste stuk ook zelf kan afdrillen, is weer veel kleiner. Ik schat hem op een kilootje of zeven. Beide visjes gaan op de foto en tegelijkertijd vanaf de mat terug het water in. Tóch weer drie vissen op de mat vandaag, maar de gewichten blijven tegenvallen. Daar komt om kwart voor elf verandering in bij mijn volgende run. Ik dril een logge vis op mijn rechter eilandhengel. Bjorn staat naast me met het net, maar moet gaan rennen omdat hij zelf een run krijgt. Hij heeft zijn eigen vis al geland, gefotografeerd en net teruggezet als ik eindelijk mijn vis het net in kan schuiven. Op het eerste gezicht ziet het er goed uit, maar door alle kleinere vissen ben ik elk gevoel voor formaten en gewichten kwijt. Als ik met mijn meetlint een lengte van 89 centimeter opmeet, weet ik het.Ik heb mijn eerste dertiger op dit water te pakken. De unster geeft me gelijk en 

Dinsdagavond, de 23e, vis ik nog een onverwachte avondsessie op de Noorderlaan. Het is mooi weer geweest en de karper is actief. Helaas kan ik ook deze avond geen aanbeet krijgen, ondanks hele slappe lijntjes en single hookbaits waar de vis steeds in de buurt zit. Vrijdag een nachtje naar de Maas. Helaas zonder Bjorn die andere verplichtingen heeft. Wil eigenlijk naar de Maasbrug op het dijkje zitten. Daar ben ik zo met de boot vanuit de Rosslag. We zullen eens zien.

Vrijdag 26 april, Maureens verjaardag en een topdag. In de eerste plaats ben ik al om half een thuis (topper1). Daarnaast heb ik een “leuke” middagbesteding met Marianne (topper 2) en daarna vang ik 2 vissen tijdens mijn eerste Maassessie met Demaine (topper 3). Ik ben om kwart voor vier weg thuis en rijd via het tankstation naar de haven. Ik heb brandstof nodig voor mijn buitenboordmotor en na een korte onderbreking van de reis, ben ik rond half vijf bij de Rosslag. Ik loop via het gammele steigertje al mijn spullen naar de boot. Best een klote klusje, niet in de laatste plaats vanwege de regen en de staat waarin de steiger verkeert. Een verkeerde stap op de verkeerde plaats en je zakt erdoor. Tien voor vijf steek ik van wal en na exact twaalf minuten heb ik de 2,5 kilometer overbrugd. Wind tegen en nu word ik nat van zowel de regen als van opspattend buiswater. Aangekomen op de stek beluit ik eerst de paraplu op te zetten om mijn spullen enigszins droog te houden. Onderweg heb ik mijn grondzeil eroverheen gehad. Als de paraplu staat en de spulletjes eronder liggen, stopt het enkele minuten later met regenen. Fijn! Half zes liggen mijn twee montages te water en zit ik aan een biertje onder de plu. Bjorn belt me en zegt dat hij toch een nachtje gaat doen, ondanks zijn eerdere afmelding. Hij gaat maar op de bonnefooi bij de waterscouting zitten. Om half tien, als ik mijn slaapzak net heb opgezocht, krijg ik een run op mijn rechter hengel. Een volle streep en na wat gestuntel van mijn kant, ligt er een schubje van net geen twintig pond in het net. Een paar fotootjes en terug. De rest van de nacht slaap ik goed en als ik om zes uur wakker word, gooi ik alles opnieuw in en voer wat bij. Bjorn heeft er vannacht zelfs twee gevangen. Allebei schubs en van gemiddeld formaat. Hij heeft de rest van de nacht volop strijd moeten leveren met hordes windes, die hem aardig uit zijn slaap hebben gehouden. Echt blij is hij dan ook niet met mijn telefoontje om kwart voor zeven. Een kwartiertje later staat Patrick aan de overkant met de werppijp wat boilies in het water te meppen. Ik realiseer me dat ik op een stek zit waar hij vaker vist en dat voelt niet goed. Het lijkt hem overigens niet veel uit te maken, maar ik ga hier weg. Na deze sessie kom ik hier voorlopig niet terug, want ik zou het zelf ook niet fijn vinden om iemand zo dicht op mijn voerstek aan te treffen. Kwart over 8, krijg ik nog een run. In het licht is drillen een stuk eenvoudiger en even later ligt er weer een schubje van nagenoeg hetzelfde gewicht op de onthaakmat. Deze is een decimeter korter dan zijn broertje of zusje van vannacht, maar een stuk breder en dieper. Ook deze haalt overigens net de twintig pond niet. Tevreden met twee Maasvissen in mijn eerste sessie met Demaine pak ik in. Volgende week weer samen met Bjorn. Het Libra team doet het niet slecht.

Een week later, 10 mei, moet ik weer instant en deze keer zelfs alleen. Bjorn is aan het werk in Belgie en zal pas laat op de avond naar het water kunnen, als hij al gaat. Ik heb een uitgebreide kaartstudie gemaakt en wil nu ofwel de kom van de Rosslag bevissen, of ik ga naar de ingang van de Hambeek bij de Rode Brug. Eerst breng ik ’s middags de caravan weg voor een onderhoudsbeurt en daarna rijd ik naar de haven in Roermond. Om kwart voor drie zit alles in de boot en vaar ik met Demaine naar de kom in de haven. De dieptemeter staat aan en ik zie in de kom een mooi diepteverloop. Zeker bij mooi zonnig weer kan de vis hier uit de stroming en in de zon liggen. Wat er nu ligt zijn vooral hele scholen brasem met paaidrift. Ook in de winter denk ik hier overigens wel wat kansen te zien. Na het talud, wat op veel plaatsen nog geen meter diep is, loopt het af naar dieptes tot ruim vier meter. Als de Maas hard stroomt kan de vis hier prima liggen en met een zonnetje de ondieptes opzoeken. Niet verkeerd hier en goed bereikbaar met en zonder boot. Bjorn heeft gisteren met Hemelvaart voor mij toch op beide stekken wat kunnen voeren. Ik besluit om naar de beek te varen. Daar aangekomen zie ik wel enkele mooie dieptes aan de ingang van de beek, maar de Maas is hier zeven meter diep. Ik besluit de ingang te bevissen als ik tenminste ergens kan zitten hier. De schouders van de brug zijn vrij steil en het word nog puzzelen waar ik een stretcher kwijt kan. Na wat zoeken en aanpassingen met vier keien kan ik de stretcher horizontaal kwijt. Na een uurtje valt het me op hoe druk het is met verkeer over de houten lawaaierige brug. Scooters, honden uitlaters fietsen, wandelaars en hardlopers denderen met enige regelmaat over het houten dek. Bjorn komt tegen zeven uur ’s avonds de boot halen en verdwijnt naar het naaktstrand. Ik blijf een nachtje doordenderen onder de brug en blijf ook verschoond van vis. De volgende ochtend in de schemering heb ik slecht geslapen en ik zie ook maar heel weinig vis draaien, terwijl het daar nu normaal gesproken primetime voor is. Ik ga maar koffie zetten. Bjorn heeft om half zeven een graskarper gevangen, maar op een geloste vis aan het begin van zijn sessie na geen teken van karper bespeurd. Sessies om allebei gauw te vergeten. Omdat Patrick gestopt is bij de Maasbrug, heb ik besloten om daar volgende week nog eens heen te varen, als de stroming het toe laat. Bjorn heeft beloofd om een dag of drie voor te voeren. Hopelijk werkt dat, want het is niet elke week prijs, zo blijkt.

Zondag de twaalfde is het Moederdag. Ik laat al vroeg de hond uit zodat Marianne kan uitslapen en ik besluit enkele uurtjes aan het kanaal te gaan zitten. Mijn tactiek is zoals gebruikelijk een actieve visserij op diverse plekken tegen de keienkant. De vis zoeken in plaats van ze opwachten en niet langer vissen dan anderhalf uur per stek is hier al vaak effectief gebleken. Ik vis eerst links van de boerderij en daarna rechts bij het bord. Beide stekken hebben anderhalf uur de kans gekregen en beide hebben niks opgeleverd. Het weer is grillig. Het ene moment lijkt het wel herfst met windvlagen en buien, terwijl even later de zon volop schijnt en de wind verdwenen is. Ik besluit, omdat ik toch nog tijd genoeg heb, nog naar een derde plek te rijden die volop baadt in de zon. De hengels liggen ook hier al weer snel op de steunen. Verkassen kost me niet meer dan hooguit een kwartiertje. Na twintig minuten nadert er een boot en door het trekkende water ben ik bang dat mijn onderlijnen verplaatst zijn. Even later merk ik dat ik me daarover geen zorgen hoef te maken want mijn rechter top trekt krom en ik vlieg de auto uit. Het voelt allemaal redelijk schichtig en ik verwacht derhalve ook geen grote vis. Even later word mijn vermoeden bevestigd en leg ik een goud met kastanjebruin schubje op de onthaakmat. Net geen negen kilo. Ik besluit enkele fotootjes op de mat te trekken, maar ik kom niet verder dan een. Dan loopt ook mijn linker hengel af. Het schubje mag vliegensvlug terug het kanaal in en ik stort me op de tweede hengel. Na ongeveer 5 seconden voel ik de haak lossen. Het deert me niet. Het schubje heeft mijn motivatie en humeur weer voldoende opgeladen. Ook dit weekend dus weer een vis op de kant. Het gevoel tussen een weekendblank en een klein scharrelschubje op de kant is zoveel anders.

Vrijdag 17 mei heb ik een van de grootste pechsessies ooit. Eerst moet ik in de auto schuilen voor de regen alvorens ik mijn boot kan leegscheppen. Als het nog een beetje miezert, schep ik de boot leeg en vaar ik hem naar de overkant van de haven waar mijn auto staat. Als ik alles uit de auto heb gehaald om het daarna in de boot te kunnen leggen, gaat het weer harder regenen. Dat ik zelf wat waterschade oploop, is niet zo erg maar ik houd mijn spullen liever droog. Een grondzeil brengt uitkomst. Even later vaar ik met mijn bootje de haven uit. Mijn motortje maakt een beetje een raar geluid en als ik in de stroming van de Maas terechtkom valt ook een deel van het vermogen weg. Na een paar honderd meter op de Maas valt hij met een plof helemaal stil. De motor zit muurvast en ik kan hem met geen mogelijkheid meer aan de praat krijgen. Er zit niks anders op dan met een peddel, tegen de stroom in, terug te roeien naar de haven en dan maar met de auto naar de stek te rijden. Al met al kost de terugweg en het leeghalen van de boot me een uur. Het voelt niet goed als ik nadenk over hoe de motor uitviel en ik verwacht een grote reparatie. ’s Avonds vang ik een winde en in de loop van de nacht los ik twee vissen. Ik ben er nagenoeg zeker van dat het geen karper was, maar een gebroken wartel en een losschieter zijn geen positieve impulsen voor mijn toch al negatieve gevoelens. Een kapotte motor, slecht weer en vis verspelen zijn debet aan een zwart humeur. Als ik later bij de reparateur sta, vertelt hij me dat ik een kapotte krukas heb en dat mijn motor zo’n reparatie niet meer waard is. Hij rekent me voor dat een krukas, lagers en arbeidsuren goed zijn voor een nota tussen de 6 en 700 Euro. Na veel onderhandelen, afdingen, pingelen en een telefoontje naar Marianne koop ik een nieuwe. Een Suzuki 4 pk, 4-takt met externe aansluiting voor mijn tankje voor in totaal elfhonderd Euro. Als je het heel snel zegt, valt het nog best mee. Op zich is het een goede deal als je beseft dat het motortje, samen met het aanbrengen van een externe aansluiting voor mijn tank, 1400 Euro moest kosten. Toch had ik mijn geld liever in mijn zak gehouden.

Een week later haal ik mijn nieuwe motor op en rijd vervolgens naar de Rosslag. Ik ben zo bezig met mijn nieuwe aanwinst, dat ik pas in de gaten heb hoe hard de Maas stroomt als ik bijna bij de brug ben. Het water is ook bruin en dat belooft weinig goeds. Ik vis een kansloze sessie bij de ingang van Donkernack. Ik krijg mijn motivatie ook niet echt terug. Het in mijn eentje vissen, gaat me steeds meer tegenstaan en zeker als de vangsten ook achterwege blijven. Weer moet sterk verbeteren. Op zich leuk al die nieuwe regenrecords, koudste voorjaar van de eeuw en zo, maar voor mij hoeft het niet. Het water is nog maar 13 graden terwijl je nu zo rond de paai zou moeten zitten. Nou ja, ik kan me er alleen maar bij neerleggen.

Vrijdag de 31e mei vaar ik naar de ingang van de Zuidplas. Het water stroomt nog harder dan vorige week, maar het is wel iets minder troebel. Ik vis een hengel op de plek waar ik aan het begin van deze maand mijn veertiger ving. De andere vis ik in het kalme water van het kommetje aan de overkant. Het is de laatste hengel die twee keer een volle fluiter registreert. De eerste keer rond half tien ’s avonds en de tweede keer om zeven uur als ik nog wat lig te doezelen. In beide gevallen kom ik als overwinnaar uit de strijd. De eerste vis heeft een enorm grote lip, voelt hard en is geel met blauw en rood. De tweede is langer maar stukken flexibeler en heeft een loden kop. Twee Duitse roofvissers zijn verantwoordelijk voor de “aanbeten”. Ook deze sessie gaat dus zonder echte vis aan mij voorbij. Zondag een paar uur naar het kanaal als ik de kans heb.

Zondag vis ik een vroege ochtendsessie in de bak. De avond van tevoren ben ik even wezen voorvoeren en heb wat boilies verspreid over het te bevissen deel en 2/3 blik mais gevoerd vlak voor het kantje op het talud. Als ik op zondagochtend aankom staat de wind volledig verkeerd. Noordenwind kracht 4 betekent een koude wind over de hele lengte van de bak. Ondanks dat is alle mais verdwenen. Misschien valt het dus toch nog mee. Ik vis gedurende 4 uur en klim regelmatig naar boven om met mijn polaroid door het water te kijken, maar er is geen enkele keer wat te zien. Ook deze sessie komt er dus geen vis op de kant. Volgende week samen met Bjorn. Hopelijk levert dat weer eens wat op.

Bah, bah, bah. Dit seizoen kenmerkt zich vooral door grote contrasten. Op het ene moment lijkt alles te lukken, terwijl daarna weer een periode aanbreekt waarin foute keuzes, blunders, verkeerd geplande voersessies of verplichte instant keuzes, leiden tot niks. Het mag duidelijk zijn, met zo’n intro van deze alinea, dat ik me in de laatst genoemde periode bevind. Al weken! Ik ga vrijdagmiddag al om twee uur weg. Ik krijg daar al een opmerking over van Marianne, dat het steeds vroeger wordt, maar ik pareer dat door te zeggen dat het warme weer gelegenheid biedt om paaiende vis te zien. Terwijl ik in de auto zit belt Bjorn, die me voor gek verklaart om vis te gaan spotten, terwijl ik nu op de ondiepte van Asselt ook gewoon kan vissen. Gisteren zijn daar een schub van bijna 26 kilo en een 20+ kilo spiegel gevangen door Mounir. Hij heeft natuurlijk gelijk dus vis ik anderhalf uur op het gat. Ik zie wel een enkel karpertje, maar vooral de jagende roofvis is actief. Daarna rijd ik naar de haven waar we samen naar de door Bjorn aangevoerde stek varen. We twijfelen of we met dit warme weer wel goed zitten daar. De avond wijst uit van niet. Ik vang een winde en Bjorn een brasem en daar moeten we het mee doen. We besluiten als de nacht rustig blijft om de volgende ochtend om zes uur te gaan inpakken en enkele ondiepe plekken een kans te geven. Zo gezegd, zo gedaan en om kwart voor zeven liggen alle spullen weer in de auto. Helaas zit het hek van de haven nog op slot, dus we kunnen niet vertrekken. We drinken een kop koffie en dan is plotseling toch iemand daar die het hek opent. We rijden naar Asselt en hoewel we er geen vis zien liggen, besluiten we om toch een paar uurtjes uit te pakken. Na twee uur houden we het voor gezien. Ook vandaag gaat het niet gebeuren en kunnen we beiden weer een blank bijschrijven. Ik word langzaam gek. Ik moet vis op de kant.

Vrijdag de 14e rijd ik na een zonnige middag naar Roermond. We gaan vissen op het deel onder de stuw in Roermond tussen de Sneppen en de beek in. Na een zware tocht met de kar door het hoge gras over oneffen terrein zweet ik als een otter. Ik ga eerst maar even de auto wegzetten voordat ik ga ingooien. Het kan maar gebeurd zijn. Als ik mijn hengels net heb ingegooid, bel ik Bjorn. Terwijl we aan de telefoon hangen, krijg ik al een aanbeet op mijn kantstok. Chaos! De telefoon vliegt na een laatste afscheidskreet door de lucht, terwijl mijn Delkim blijft schreeuwen om aandacht en mijn hengel in de steunen stuitert. Als ik contact maak zit de vis al vrij snel hoog maar komt nog verder naar de kant. Ik pareer die beweging door mijn hengel zo hoog mogelijk te houden en zo ver mogelijk over het water te reiken. Daar heeft de vis niet van terug en hij zwenkt naar het midden van de rivier waar hij weet dat hij maximaal gebruik kan maken van de stroming. Dat lukt hem ook aardig en ik moet met de stroom mee achter de vis aan. Een stukje verder kan ik hem toch afstoppen, maar nu duikt hij rechts van mij de met basaltblokken bezaaide kant in. Ook deze keer gaat het goed en even later ligt er een schub op de mat. Net geen 80 centimeter en 8,5 kilo zwaar. Fotootje op de mat en terug het water in. De rest van de avond en nacht gebeurt er niets meer. Het is wel een schitterende stek. Heel rustig, lekker om te zitten en deze avond is ook qua temperatuur heerlijk. We zitten tot in de duisternis op onze emmertjes naar het water te kijken. Biertjes paraat en peukjes erbij. Goed toeven hier en we hopen op nog een succesje tegen de ochtend. De volgende morgen gooien we allebei opnieuw in. Het water is gezakt, maar als we aan de koffie zitten zien we het water stijgen. Uit ervaring weet ik dat de vis daar snel op reageert en ook vandaag krijgt Bjorn na vijf minuten een aanbeet van een winde. Ik lach hem vriendelijk toe en ben twee minuten later ook in de weer met een andere vriend uit de school. Nu is het Bjorns beurt om mij toe te lachen. Zo eindigt deze sessie met in elk geval weer eens een visje op de mat en een goed gevoel aan het einde. 

Na een turbulente week, vanwege het afscheid van mijn baas, rijd ik vrijdagmiddag naar de Lange Hei. Het is me het weekje wel geweest. Woensdag hebben we afscheid genomen van Rine, die na bijna 40 jaar werken gestopt is. Wat een feest en tegelijkertijd wat een rouwproces. Ik heb het genoegen gehad om 12½ jaar geleden haar rechterhand te worden in Eindhoven en sindsdien hebben onze paden zich vaak gekruisd. Zij heeft me vaak gestimuleerd en gemotiveerd, waardoor ik nu ook kan terugkijken op de dingen die ik bereikt heb. Wat een magnifiek mens! Warm, menselijk en tegelijk resultaatgericht en to the point. Een zeldzaamheid en een leidinggevende zoals ik nooit meer ga krijgen. Dat ze nu gestopt is vind ik vreselijk, maar tegelijkertijd gun ik het haar van harte. Volgend jaar ga ik met Marianne naar haar toe. Daar heb ik nu al zin in, maar op dit moment rijd ik in de richting van Belgie om een nacht te gaan vissen. Er is drie dagen gevoerd en dat zou voldoende moeten zijn om vannacht wat actie te krijgen. Ik weet dat hier ook nogal wat windes en brasems rondzwemmen, maar het kanaaldeel wordt niet vaak bevist en dus zou het ook mogelijk moeten zijn om een karpertje te vangen. Er zwemmen ook nog een paar verrassingen op dit deel, dus we zijn niet kansloos. Ik ga rechts zitten en Bjorn links. Omdat Marianne zich niet lekker voelt en op de bank gaat liggen, ben ik om vier uur al aan het water. Kwart over vier liggen de hengels erin en zit ik met een biertje onder de oval. Als Bjorn enkele uren later aankomt is er nog helemaal niks gebeurd en er zal ook deze nacht niks gebeuren. We moeten regelmatig wat drijfvuil uit de lijnen halen. Soms binnendraaien als er een diepliggende schuit langs komt, maar voor de rest is er weinig actie. De onweersvliegjes die er rondhangen hebben actie genoeg, Bjorn en ik worden gek van de beestjes die elke vijf seconden oren, neus, wenkbrouwen, wangen en andere blote lichaamsdelen gebruiken als plaats om neer te strijken. De jeuk die je er van krijgt is niet te harden en we zijn het er snel over eens dat dit voorlopig weer de laatste sessie aan het kanaal is geweest. Het loopt erg slecht op dit moment en we zijn toe aan wat succesjes. Volgende week gaan we waarschijnlijk eens een proefsessie fraaien op een nieuwe stek. Eentje met uitzicht, om mogelijk nog wat activiteit van karper te kunnen waarnemen, waardoor we een aanknopingspunt krijgen om op voort te borduren. We zijn door de huidige omstandigheden wat aan het vastroesten. Doordat Bjorn het druk heeft en niet kan voorvoeren doen we nu steeds wat stekken aan waar we in het verleden successen hebben behaald, maar ook daar is het moeilijk als je instant gaat. Het zal wel weer beter worden over een tijdje, maar we zijn er ook echt aan toe.

Omdat het vrijdag enorm gaat regenen, besluit ik zaterdag de 29e te gaan. In beide gevallen kan Bjorn niet mee, dus het maakt niet uit dat ik deze keer een nachtje later ga. Er is door hem afgelopen week 2 x gevoerd op het naaktstrand en dat is waar ik op af ga. Kwart voor vier rijd ik thuis weg en pas tegen half zeven liggen mijn beide hengels erin. Niet naar mijn zin, maar zo goed als enigszins mogelijk. De hele put is vergeven van wier. Waar je ook kijkt, overal staat de waterpest op de bodem. Met mijn voerboot kan ik geen enkele open plek vinden, dus besluit ik beide hengels met de boot op zicht weg te leggen. Ik vind twee schone plekken. Eentje enkele meters uit de kant rechts van mij en een schuin naar links tegen een smalle landtong met bomen. Op de kant lopen regelmatig naakte kerels. Besneden, onbesneden en allemaal van ruim middelbare leeftijd. Ze laten mij rustig mijn ding doen met mijn visserij en ik laat ze maar rustig rondlopen zonder mezelf ook maar een beetje te storen aan hun naaktloperij. Hoewel ik denk dat ik een kansje maak op een aanbeet, is het ook deze keer een blank als ik de volgende ochtend wakker word. Ik kan het deze keer ook niet volhouden om tot het eind te blijven zitten. Ik pak in en vaar gedesillusioneerd naar de haven. Wat een lastige periode is dit. Ruud denkt dat de uitgestelde paai verantwoordelijk is voor het lastige aasgedrag en ik denk dat hij gelijk heeft. Zo eindigt juni met relatief weinig vis op de mat.

Ook de eerste twee sessies in juli, leveren bij mij geen vis op. De eerste sessie vissen we op de tentenmanstek. Ik heb boot omgevaren naar de oude stek omdat de nieuwe omgeving veel te druk is en veel te weinig vis oplevert. Daarom hebben we besloten de komende tijd terug te gaan naar de omgeving die we goed kennen en waar we al veel succes gehad hebben. Ondanks drie dagen voorvoeren gebeurt er helemaal niet veel. We vissen met de laatste boilies en we moeten op zaterdag naar Pascal voor een nieuwe voorraad. Op zich is het wel een hele gezellige sessie want we zitten heerlijk bovenop het talud en hebben een barbecue bij ons. Biertje erbij en lekker de week achter ons laten. Bij het inpakken krijgt Bjorn toch nog een aanbeet en resulteert in een schub van 12 kilo die ik met de boot moet halen. Verder is er op visgebied weinig te halen deze week.

Op vrijdag de 12e, vissen we een sessie op een hele mooie rustige stek die prima bereikbaar is. Ook deze sessie wordt vooral ontspannen doorgebracht in een mooie omgeving waar we helemaal niemad zien. Ook geen karper helaas. Het enige wapenfeit met de nieuwe boilies van Pascal zijn drie brasems voor mij en twee voor Bjorn. Bij hem vallen ze er overigens al vanaf voordat ze aan de kant zijn. Wederom hebben we vooral gesproken over de opties van een nieuwe locatie. We zijn toe aan nieuwe visgronden, maar we willen ook vangen. Voor de langere termijn denken we aan Duitsland, maar volgende week zou de Maas achter de Sneppen nog wel eens een goede optie kunnen zijn. Ik moet alleen omdat Bjorn naar de Tour de France gaat kijken in de buurt van Annecy, maar dat levert twee goede kansen op. Ik kan een proefsessie draaien om te zien of deze nieuwe stek een tijdje op onze aandacht mag rekenen, terwijl Bjorn daar in de omgeving kan kijken naar locaties voor een volgende Frankrijksessie. Die heb ik nu gepland op het laatste weekend van September, maar Bjorn weet nog niet of hij dan vrij kan krijgen. Desnoods rijd ik in mijn eentje naar Omer of naar Roland Peche, maar het liefst ga ik samen. Dat is niet alleen leuker, maar ook een stuk gemakkelijker als je even naar de winkel wil om croissants of eten te halen. Nou ja, we zien wel. Dat duurt nog een tijdje.

Op vrijdag vis ik een sessie in mijn eentje. Bjorn zit in Frankrijk. Niet om te vissen, maar hij is helemaal naar Annecy gereden om naar de Tour de France te kijken. In de tussentijd wil hij ook nog wat wanelen met Nicole en als het kan wat potentiële stekken bekijken. Ik vis een sessie onder de stuw in Roermond. Volgens Bjorn is het geen vraag of ik karper ga vangen, maar alleen een kwestie van hoeveel. Ik heb een onrustige nacht. Acht aanbeten, maar geen enkele karper. Om half negen vang ik een meerval van een centimeter of 90 en daarna door de hele nacht heen nog drie windes, drie brasems en ik heb een lijnbreuk na enkele piepen. Dat ik teleurgesteld thuis kom is geen verwondering. Zondagochtend probeer ik het nog enkele uurtjes op Wessem, maar het wordt vandaag zo warm, dat de karpers waarschijnlijk op een strandmatje aan het strand liggen. Ik zie geen enkele vis, laat staan dat ik er een kan vangen. De motivatie wordt er niet beter op.

Woensdag 31 juli vis ik een nacht op Wessem. Niet in de binnenbocht maar aan de overzijde onder het plaatsnamenbord. Ik vis met vier hengels, maar kan geen vis gevangen krijgen. Een sessie waarin niets gebeurt en die dus ook nauwelijks de moeite van het opschrijven waard is. Zaterdag samen met Bjorn naar de Sneppen. Daar is dan vier dagen gevoerd en dat zou wat op moeten leveren. Hopelijk is het dan minder warm dan nu, want het is vandaag 34 graden en morgen word het zelfs 37. Dat is me toch echt wel wat veel van het goede.

Zaterdag 3 augustus vis ik een nacht met Bjorn op de Sneppen. Normaal gesproken zou ik deze nacht nooit vissen want het is Mathijs zijn verjaardag, hij wordt 19. Maar omdat hij naar Wacken Open Air is, waar ik zelf ook wel bij had willen zijn overigens, ga ik vannacht vissen. De temperatuur is iets minder uitbundig dan de afgelopen dagen, maar met 28 graden is het nog steeds geen weer voor een fleece en een muts. We vissen run om run hebben we afgesproken, maar we hadden net zo goed ieder voor zich kunnen vissen want we krijgen geen enkele beet. Ik krijg ’s ochtends enkele piepen op mijn linker stok, de enige die ik heb uitgegooid want de rest heb ik uitgevaren met de voerboot, maar er gebeurt niks. Bij het binnendraaien valt het Bjorn op hoe erg de boilies aan de hair stinken. Door het enorm warme weer van de afgelopen dagen is de ondiepe plas er niet beter op geworden. Verkeerde keus in deze tijd. Mijn linker hengel, die ik dus had ingegooid, komt in de war terug. De haak hangt ondersteboven maar de tijgernoot pop-up staat prima. Was het dan toch een aanbeet vanochtend? We gaan op tijd inpakken want we willen nog even langs een andere plas rijden waar Kiril vorige week een veertiger gevangen heeft en die veelbelovend is. Bjorn heeft er al wat gesnorkeld en wat boilies verspreid. Na enkele plekken onderzocht te hebben rijden we naar huis. Hier gaan we nog terugkomen, dat staat vast. Woensdag op vakantie naar Pont Audemer in Normandië. Niet bepaald een regio die bekend staat om zijn grote karpers, maar toch vlak bij de Seine en enkele putten waar wat karper huist. Ik neem 30 kilo boilies mee en ga hopen op wat incidenteel succes daar. Volgens internet lijkt het geen al te makkelijk water en zit de top rond de dertig pond. Nou ja, als hij maar een keer aanfluit ben ik tevreden tijdens mijn vakantie.

Vrijdag de 16e ben ik er weer. Nadat het vanmiddag twee uur geregend heeft, kom ik aan het water. Om acht uur ligt alles weer klaar. Deze nacht is helemaal te gek. Om twaalf uur los ik weer een vis. Deze keer omdat ik hem moet blokken omdat hij de struiken in wil en daarbij verliest de haak zijn houvast. Om vijf over drie volgt mijn eerste herkansing. Deze keer gaat het wel goed en ligt er even later een schubje van een kilo of acht op de mat. Die mag meteen weer terug en als ik mijn hengel opnieuw wil beazen vertrekt er weer een hengel die tijdens de dril nog een van mijn andere lijnen oppikt. Weer een schubje van een pond of dertien en nu drie hengels op de kant. Ik gooi alles weer opnieuw in en kruip de klamme zak weer in. Kwart voor zes word ik opnieuw gewekt door een aanbeet. Weer een schubje die tussen het formaat van de vorige twee in zit. Onthaken, terugzetten en nog even terug op de stretcher. Kwart voor zeven opnieuw een aanbeet. Deze vecht wat harder en tegen het einde van de dril kan ik zien dat het opnieuw om een schubkarper gaat. Deze lijkt overigens iets groter en bij het onthaken en wegen blijkt dit mijn eerste schub van boven de twintig pond. Hoewel deze vis en de vorige beiden ongeveer dezelfde lengte hebben, zit er zo’n vier kilo verschil tussen. Deze weegt 10,7 kilo en het is ook al mijn twaalfde vis in vier nachtjes. Tvreden begin ik om half acht mijn nachtverblijf op te ruimen. Als ik daar net klaar mee ben en wil beginnen aan het opruimen van mijn hengels, krijg ik nog een run. Altijd mooi om nog een vis te vangen in de blessuretijd. Deze maakt het me ok niet makkelijk en weegt ook duidelijk meer dan twintig pond. Als de vis het net in glijdt, herken ik hem als de spiegel die ik mijn vorige sessie ook had. Ik weeg hem nu op 14,5 kilo. Mijn eerste terugvangst op dit water. C’est la vie, zullen we maar zeggen.

Zondag de 18e vis ik mijn laatste sessie aan het water van Pont Audemer. Ik vertrek in de relatieve zekerheid dat ik vannacht wel weer een vis of vier zal vangen. Elke sessie ging het immers steeds iets beter. Toch blijkt maar weer eens te meer dat zekerheden niet bestaan in de sportvisserij. Garanties worden niet afgegeven en het feit dat ik na twaalf uur een blank aan mijn broek heb, is daar een goed voorbeeld van. Het ene moment lijkt alles te lukken en de dag erna is het ineens voorbij, zomaar, zonder enige aanwijzing. Was het de (bijna) volle maan? Stekdressuur? Of is de vis gewoon weggetrokken naar een ander deel van het meer? Er sprong ook stukken minder vis dan de afgelopen sessies. Ook de blessuretijd levert vandaag niks meer op, maar met dertien vissen in zestig uur vissen mag ik niet klagen. Voor een simpele vakantievisserij is het zelfs goed geweest en heb ik voor dit water zelfs een aantal van de grotere vissen mogen vangen. Komende vrijdag vis ik weer een sessie in Nederland op een van mijn thuiswateren. Daar heb ik ook wel weer zin in.

Dinsdag 10 september voeren Bjorn en ik een verkenningstocht uit. We weten al een tijdje een water te liggen waar bakken van vissen rondzwemmen, maar waar vissen verboden is. Tóch kunnen we het niet laten om minstens een poging te wagen. Rond kwart over zeven zijn we in de buurt van het water. Ik draag een peilhengel onder mijn arm en Bjorn heeft een emmer boilies en zijn werppijp bij zich. Als we vlak bij de ingang van het bosperceel zijn stopt er een auto met een man die ons ziet lopen met onze spullen. We lopen gewoon door in een andere richting totdat we uit zicht zijn. Een stukje verderop wachten we even tot de auto is weggereden en vervolgen onze weg. We steken de weg over en duiken het bos in. Het bos lijkt van een afstandje redelijk open, maar er staat veel ondergroei. Braamstruiken en kreupelhout worden door ons getrotseerd totdat we aan een dubbele gaasafscheiding komen. We klimmen eroverheen en vervolgen onze tocht door het bos. Dan staan we aan het water. Hemelsbreed hebben we hooguit 200 meter door het bos gelopen, maar het kost ons minstens 20 minuten. We wachten aan de rand van het water totdat de boer die op het terrein rondloopt, vermoedelijk de bestuurder van de auto, zijn beesten gevoerd heeft en weer weg is. Een tweede stek bij wat bomen die langs de oever staan wordt bekeken en door mij gepeild, terwijl Bjorn vast wat voer verspreidt. Ondertussen blijf ik ook goed opletten of we door niemand gezien worden. Het water is hier dieper dan verwacht. Op vijftig meter uit de oever duurt het al zo’n twaalf tellen voordat het lood de bodem raakt. Bjorn staakt het voeren omdat we informatie hebben dat het in de buurt van de eerste stek minder diep zou zijn. Inmiddels schemert het al flink dus we moeten opschieten. Die plek geeft inderdaad een veel beter beeld. We peilen er vier meter op 10 – 15 meter uit de kant en op vijftig meter tellen we nu acht seconden voordat het lood de keiharde bodem kust. Dit bevalt ons prima en de overige drie kilo (twee lagen er al op de diepe stek) worden goed verspreid op dit deel van het water. De terugweg door het bos, het is inmiddels donker en het regent behoorlijk, maakt dat ik me nóg meer besef dat dit geen makkelijke visserij wordt. We moeten de hoeveelheid spullen die we normaal gesproken meenemen drastisch inkrimpen en dan nog wordt het een lastige tocht. Verder moeten we er heel stil zijn en de kans op ontdekking minimaliseren. Het wordt een hachelijke onderneming, maar de vissen die er rondzwemmen en het avontuur lonken en maken dat mijn motivatie die de laatste weken steeds verder is teruggelopen weer helemaal terug is. Er zit een nieuw avontuur aan te komen op de “bramenput”.

Vrijdag de dertiende, geen datum eigenlijk om te starten op een nieuw water, gaan we voor de eerste keer naar de Bramenput. Bjorn zegt dat hij een eenvoudige route heeft ontdekt door het bos en we barsten allebei nog net niet uit ons vel van spanning en motivatie. Ik heb mijn auto enkele kilometers verderop geparkeerd want we willen maar met een auto die kant op. Omstreeks kwart voor zeven stopt Bjorn naast me en laden we mijn spullen in zijn auto. Nog geen vijf minuten later zijn we bij het water. We draaien een bospad in en laden de hele bende uit. Eigenlijk valt de tocht waar ik van tevoren zo tegenop zag erg mee. Rond kwart over zeven staat alles bij de stek en even later prikken de rigs door het wateroppervlak. Er staat toch meer wier dan verwacht en ‘kantvissen’ betekent hier minstens 20 meter verder dan we zouden willen. Ik heb in een mum van tijd alles staan. De ouwe kan dus nog steeds snel zijn als de motivatie er maar is. Als Bjorn de auto heeft verstopt in het nabijgelegen bos, drinken we samen een biertje bij mijn stek. We praten volop over het hier aanwezige bestand dat groot en zwaar moet zijn. Veel foto’s heb ik er niet van gezien, maar één ervan staat op mijn netvlies gebrand. Een spiegel die in de armen ligt van een visser, compleet tegen zich aangedrukt en die zowel enorm hoog als enorm breed is. Vijfentwintig plus, dat is zeker! De hele nacht regent het en als ik ’s ochtends wakker word is er ook geen koffie om de sfeer wat te verbeteren. Licht bepakken, heeft zo ook zijn nadelen. In het eerste licht van de ochtend zie ik plotseling een vis met zijn kop boven water uitkomen. Iets meer naar rechts dan waar ik lig maar zeker tien meter verder. Ik draai mijn rechter hengel binnen en knoop er twee nieuwe boilies aan. Dan vliegt de montage naar de bewuste plek. Als we onder Bjorn’s paraplu zitten, snakkend naar koffie, krijgt hij een oploper op zijn kanthengel. De top staat krom en er lijkt zich iets te bewegen. Als hij de hengel oppakt is er niks meer daar en hij draait een onderlijn binnen die zich als een paling om het lood en de voorslag heeft gedraaid. Is dat gebeurd na de aanbeet, of heeft hij de hele nacht in de war gelegen? Het regent nog steeds en de aanbeet heeft bij ons ook veroorzaakt dat we nog niet goed kunnen beginnen met inpakken. Om half tien krijg ik een run op het wijd. Ik ren naar mijn hengel en pak hem op, terwijl de spoel volop lijn afgeeft. Het contact is zwaar en de vis gaat direct al door de slip. Hij voelt goed en de vis zwemt traag. Eerst naar links maar daarna draait hij zich en gaat hij naar rechts. Omdat er vrij veel lijn uitstaat ben ik bang dat hij een van Bjorn’s lijnen oppikt. Even lijkt het goed te gaan, maar dan horen we het geluid van zijn linker Delkim. Shit, hij zit erachter. Terwijl ik terugloop naar de stek van Bjorn heb ik misschien heel even de druk verslapt en anders is de vis losgeschoten in het wier. Hoe dan ook, het resultaat blijft hetzelfde. Hij is weg en ik baal, heel erg. Tegelijkertijd ben ik blij dat we toch nog allebei actie hebben gehad op een nieuw water. Het inpakken valt ons zwaar, evenals de terugtocht, maar dat we hier terugkomen staat vast. De Bramenput is voorlopig nog niet van ons af. We besluiten wel om de voerhoeveelheid drastisch terug te schroeven. Anderhalve kilo per keer moet voldoende zijn en de vis gretiger maken. Volgende week eens zien of we het beter doen. Dan wisselen we van stek en mag ik rechts zitten. Ik heb er nu al zin in.

De voorbereiding voor mijn Frankrijksessie met Pascal is allesbehalve optimaal. Het is woensdag als ik een bericht krijg van Scalle, dat zijn grootvader in het ziekenhuis ligt en dat daarmee voor hem de trip onzeker is. Hij adviseert me om voor de zekerheid een alternatief plan te verzinnen. Ik baal als een stekker, want de sessie die we samen zouden gaan doen vereiste nogal wat aanpassingen op het gebied van mijn materiaalkeuze. Het bewuste water, een wierput, mag slechts voor de helft bevist worden. Volgens Pascal merk je dat terug in de vangsten, omdat de vis zich vooral zo’n 350 tot 500 meter verderop in het voor vissers verboden gebied ophoudt. Hij heeft hier eerder al gevist op die afstanden en daar heb ik nu mijn materiaalkeuze op aangepast. Mijn net opnieuw afgebouwde Harrisons zijn voorzien van Shimano Baitrunners LC met daarop zo’n 550 meter gevlochten lijn. Die grote spoelen ga ik nu voor het eerst echt nodig hebben. Als hij nu door omstandigheden verstek moet laten gaan, moet ik dus alleen weg. Ik heb dan meer vertrouwen in een betaalwater, waar mijn visspullen veilig even kunnen worden achtergelaten als ik brood of andere inkopen moet doen. Je laat je spullen immers niet onbeheerd aan een openbare put achter. Het betekent dat ik enkele avonden achter de PC schuif om diverse opties te bekijken. Gelukkig krijg ik vrijdagavond de bevestiging dat hij meegaat, maar het kan zijn dat hij eerder weg moet. We besluiten derhalve met twee auto’s achter elkaar naar het water te rijden. Zondag de 29e rijd ik om kwart over tien naar Lebbeke om daar anderhalf uur later aan te komen. De Triobaits boss, alias mijn aassponsor, heeft geen haast en na de verplichte bak koffie, een cola en nog wat rondhangen (zucht!) vertrekken we eindelijk richting Frankrijk. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik ben toch blij dat we samen gaan. Rond vier uur komen we aan bij het water en volgt de eerste teleurstelling. De toegangsweg naar het water is afgesloten met twee schuivende balken. Na een minuut of tien overleggen, valt me op dat de linker balk niet is afgesloten met een hangslot. Ondanks het bord, verboden voor auto’s, rijden we even later over het hobbelige pad naar de stek. Nadat Pascal zijn hond op mijn stek gescheten heeft, gelukkig ruimt Pascal het op, worden de tenten opgezet, de boot voorzien van elektromotor en dieptemeter en de hengels opgetuigd. We varen de hengels van Pascal uit en zien dat in de zone waarin hij vist redelijk veel kunsteenden drijven. We vissen vannacht run om run met alleen de hengels van Pascal, want ik moet morgen eerst nog mijn vergunning halen. Omdat ik daar al op voorbereid ben, is dat geen probleem. We drinken een biertje, eten een warme hap en gaan om elf uur slapen. De volgende ochtend, na een visloze nacht, trek ik erop uit om mijn vergunning te halen en inkopen te doen bij de supermarkt en de bakker. Dan volgt teleurstelling twee. Het café waar ik mijn vergunning moet halen is dicht. Op de deur hangt een bordje. Er staat dat ze maandag en dinsdag gesloten zijn en omdat woensdag hun normale sluitingsdag is, lijkt het erop dat ik niet eerder dan donderdag terecht kan hier. Ik rijd naar de supermarkt en dan door naar de bakker. Dan via twee bar tabac’s, een hengelsportzaak, het gemeentehuis, een forellenvijver en nog een ander café achter een vergunning aan, maar ofwel ze verkopen geen vergunningen, ofwel van het verkeerde departement. Twee uur later ben ik terug op de stek maar met het telefoonnummer van de president van de visvereniging. Na een telefoontje blijkt dat ik geen vergunning ga krijgen. Twee weken geleden is er een jachtincident geweest waarbij een visser beschoten is door een eenden jager. Het water is vervolgens door de gemeente gesloten met onmiddellijke ingang. Nu snappen we ook waarom er ineens een dubbele afsluiting is aan de ingang van het water. Er zit niets anders op dan in te pakken en naar een ander water te rijden. Na veel overleg, waarbij ook veel tweede en derde keuzes afvallen, rijden we uiteindelijk naar een watertje waar ik al vaker geweest ben. Ergens voelt het voor mij niet goed om hierheen te gaan, omdat Bjorn volgende week al hierheen gaat. Hij is ook behoorlijk teleurgesteld als ik het hem vertel aan de telefoon. Zodra we aan het water zijn heb ik nog maar een enkel belang en dat is zo snel mogelijk mijn hengels erin. Er zit helemaal niemand dus ik kan kiezen waar ik wil zitten en opteer toch weer voor de eilandstek aan de wegkant. Oude successen najagen. Ik heb er net twee hengels inliggen als Pascal aan komt lopen. Hij vertelt zonder omwegen dat hij naar huis gaat. Zijn grootvader gaat een spoedoperatie krijgen aan zijn hart en de uitkomst is onzeker. Hij heeft geen rust hier en vertrekt onder het uiten van excuses en spijtbetuigingen aan mijn adres. Ik heb een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant vind ik het jammer dat hij gaat, maar tegelijkertijd sta ik op springen om na 28 uur eindelijk aan de slag te kunnen.

Eerst ga ik dinsdag 8 oktober nog een korte avondsessie vissen op de Noorderlaan. Ik heb even na zeven uur mijn hengels in het water liggen. Eentje naar het midden en een links zo’n 15 meter uit de kant. Terwijl ik daar zit, is Bjorn aan het ploeteren in Saint Omer. Hij heeft een massieve voerplek gemaakt en vangt gelukkig zijn tweede karper, na eerder op de avond zijn vierde steur te hebben gevangen. Een klein half uurtje later is het bij mij ook raak. Ik vang een lange schubkarper van maar liefst 95 centimeter, maar het is qua bouw een torpedo. Toch is de vis nog goed voor 13,2 kilo. Weer een mooie mid twintiger erbij. Ik maak snel een foto op de mat en dan mag de vis weer terug. Het gaat me makkelijk af de laatste tijd. Bijna elke sessie is succesvol sinds ik de Maas even de rug heb toegekeerd. Toch ga ik het daar komende vrijdag nog een keer proberen. Ik moet in elk geval op de bonnefooi, want tijd om voor te voeren heb ik echt niet. Ik hoop maar dat de vis een beetje in de buurt zit en dat ze wat willen zwemmen.

Tja ik kan er kort over zijn. Vrijdag de elfde vis ik een nacht vanaf de Solvaystek. Daar stroomt water de Maas in vanwege graafwerkzaamheden en het lijkt me dat dit een positief effect kan hebben op de vis. Niks is minder waar en op de aanbeet van een winde na, kan ik de volgende ochtend na 16 uur weer karperloos naar huis. Over een week weer naar de Bramenput. Hopelijk levert dat meer actie op.

Marianne oppert dat ik zondagochtend nog maar een paar uur moet gaan, dan kan zij uitslapen. Omdat zij de baas is thuis, doe ik dat braaf. De hond wordt extra vroeg uitgelaten en de koffie pruttelt, terwijl mijn thermosfles op de aanrecht de wacht houdt. Om half zeven liggen mijn hengels op de steuntjes en het lijkt niet al te druk op de Noorderlaan. Alleen aan de overzijde zit weer een visser. Als het licht begint te worden zie ik drie vissers aan komen lopen over het pad aan de overzijde. Ze stoppen recht tegenover me. Hoewel ik naar ze roep dat mijn rechter lijn in hun richting ligt, besluiten ze er toch te gaan zitten. Prutsers! Snappen ze nou echt niet dat ze zowel mijn kansen op vis, als die van henzelf daarmee veel kleiner maken? Ik zie het hoofdschuddend aan. Een van hen vraagt nog waar ik exact lig en gooit dan zijn hengel er zo’n vijf meter vanaf. Ik draai nog harder hoofdschuddend binnen en gooi de hengel maar een eind het wijd op. Bijvoeren bij daglicht is hier met de meeuwen altijd een stuk lastiger. Na vijf uur kan ik met een droog landingsnet inpakken. Misschien komende dinsdag nog een avondje Noorderlaan als Marianne naar het koor is.

De dinsdag sla ik over, want het regent pijpenstelen. De vrijdag erna vis ik samen met Bjorn een nacht bij het warme water. Nou ja, het water is niet meer verwarmd want de centrale loost niet meer op de Maas, maar omdat dit het beste aanduid op welke stek ik vis, noem ik het zo. We zitten ’s avonds met een bescheiden wind in de rug onder mijn oval. Halverwege de avond begint de wind te draaien en het gaat ook regenen. Bjorn besluit voor het slapen zijn oval om te draaien, maar ik heb er een zeiltje over gedaan en vind het wel best. Daar heb ik na enkele uren wel spijt van want ook ik ontkom er niet aan om de hele zaak te draaien. Helaas is het nog veel harder gaan waaien en ik kan je verzekeren dat die klus met windkracht zes niet meevalt. In de ochtend rond zeven uur draai ik beide stokken binnen. De linker met een snowman ziet er nog goed uit en die gaat zo terug, terwijl de rechter ververst wordt en teruggelegd wordt op de stroomnaad. Als we aan de koffie zitten zien we dat het water nog harder is gaan stromen en dat het water ook bruin van kleur is. We weten nu zeker dat we gaan blanken. Dan ineens tegen alle logica ik krijg ik eerst drie piepen (de wind?) dan nog vier of vijf (wier in de lijn zeker) en dan ineens loopt hij door en ratelt de baitrunner. Vol ongeloof pak ik mijn linker hengel op en land een hele fraaie rijenkarper. Dat is echt een plaatje voor op de foto en met ruim 12 kilo ook helemaal geen slechte vis bovendien. Dat pakt toch een heel stuk lekkerder in zo.

Die zondag vis ik een korte ochtendsessie op de Noorderlaan. Als ik daar aankom begint het zachtjes te miezeren. Niet dat het me veel uitmaakt want ik ben de enige aan het water. Helaas ben ik mijn werppijp vergeten en dat betekent dat ik alleen bij mijn kanthengel secuur kan bijvoeren. De verre stok gaat met een stringertje richting de schijnwerper aan de horizon. Het is vies waterkoud weer en dat blijft zo tot iets na tienen. Ik vermaak me in de auto met mijn iPad en hoop dat de zon nog doorbreekt. Het lijkt namelijk iets lichter te worden. Rond elf uur komt de zon er goed doorheen, maar ik ben bang dat het te laat is. Over een half uur moet ik inpakken en de vis heeft zich de hele morgen nog niet kenbaar gemaakt. Tot nu toe heb ik de vis hier elke keer nog zien springen of zien rollen. Om half twaalf pak ik in en rijd met een nat net naar huis. Nat van de regen, niet van de vis voor alle duidelijkheid.

Het weekend dat november in tweeën snijdt, vis ik twee sessies. Vrijdag de 15e vis ik een nacht met Bjorn op het stuk Wessems dat in verbinding staat met de Maas. Bjorn heeft er drie dagen licht gevoerd maar het levert niks op. De hengels blijven er die nacht onaangeroerd bij liggen en het enige wapenfeit dat ik kan noteren is een volledig verspeelde montage als ik iets te dicht langs de keien gooi. Ik zit direct muurvast en trek de hele boel aan gort. De ochtend erna gaan we kijken bij een water waar we al langer over hebben nagedacht. Het ligt voor Bjorn op een redelijke afstand, maar ik ben ruim 50 kilometer van huis als ik er aan de oever sta. Wel een supermooi en rustig water. Glashelder en midden in het bos. We benaderen het water van twee zijden en merken dat de route, van de auto naar de stek, een minder lastige opgave is dan we in eerste instantie dachten. Ik voer wat met de pijp en Bjorn zal dit maandag en woensdag nog eens herhalen. Zondagochtend vis ik een korte ochtendsessie op de Noorderlaan, maar ook hier krijg ik, op twee halve oplopers na, geen actie. Die oplopers krijg ik wel vaker ondanks dat ik met slappe lijnen vis. Wellicht vissen die heel kort in de kant voorbij komen. Dinsdagavond nog maar eens terug en misschien een stokje onder de top vissen. Het zag er eerst naar uit dat ik dinsdag niet zou kunnen gaan. Marianne is al een paar dagen grieperig en heeft haar hobbyclubje zelfs afgezet. Gelukkig gaat ze wel naar het koor en kan ik op tijd weg. Ik vis drie uurtjes aan de Noorderlaan en vang na een uur een spiegeltje. Een kort visje met een redelijke bouw. Toch nog goed voor 8,7 kilo. In dit jaargetijde is elke vis meer dan welkom. Komende vrijdag gaan Bjorn en ik naar het nieuwe water wat we vorige week bezocht hebben. Een water van circa 30 hectare met enkele eilandjes erin. Bjorn voert er deze week en vrijdag zal de voerboot het aas wegbrengen. Het is volgens internet een voormalige steen- en zandgroeve geweest. Ik ben heel erg benieuwd wat dat weer gaat brengen.