Daar aangekomen blijkt er iemand ons voor te zijn geweest. Er zit iemand op onze stek, sterker nog hij is op dat moment net bezig met het drillen van een vis. Even later zijn we getuige van het wegen van een 27 ponds spiegelkarper. We besluiten om naar de stuw van Borgharen te rijden en daar te vissen indien het waterpeil dit toelaat. Gelukkig kunnen we hier aan de slag maar na 4 uur zijn we nog steeds visloos. We besluiten nog eens te gaan kijken hoe het er op de stek op het kanaal toegaat. Als we daar om 13.00 uur aankomen is er niemand meer te bekennen. Exact een uur later weet ik mijn eerste vis te vangen, een schubkarper van 22½ pond. Weer een uur later is het de beurt van Albert die een 23-er vangt, ditmaal een spiegel. Alsof we de klok erop gelijk kunnen zetten krijg ik om vier uur wederom een aanbeet.

Na het aanslaan ontstaat er een traag gevecht en duurt het vrij lang voordat de vis zich voor het eerst vertoont aan de oppervlakte. In eerste instantie denk ik met een mid-twintiger van doen te hebben maar wat vergis ik me hierin. Als ik de bonk vis in het toch niet kleine landingsnet zie liggen zie ik in een oogopslag dat dit mijn eerste dertiger moet zijn. Mijn weegklok stelt me even later in het gelijk. Deze spiegelkarper weegt 32 pond en 100 gram en is 91 cm.

Het is overbodig om te vertellen dat ik uitgelaten ben van vreugde, terwijl ook een golf van rare emoties door mij heen gaat. Is dit het nu? Ben ik nu een betere visser nu ik de dertig pond grens heb overschreden? Het antwoord dat ik mezelf na een kwartiertje relativeren geef is even kort als simpel. Nee, ik ben geen betere visser en dertig pond is ook niet zaligmakend. Het is gewoon wéér een mooie vis, maar dat waren óók die volschub spiegelkarper van 14 pond en óók die bijna rijenkarper van nauwelijks 60 centimeter. Ook is mijn eigen inbreng in dít succes minimaal en is deze vis mij als het ware op een presenteerblaadje aangereikt. Toch zal ik Albert altijd dankbaar zijn voor zijn uitnodiging om samen met hem te vissen op een kanaal dat in schoonheid niet onderdoet voor een mooie besloten plas midden in de natuur.

De week nadat ik mijn dertiger ving ga ik met Rolf een meerdaagse sessie vissen op de Maas bij Sambeeck. Hier zou in het verleden een grote karper van 38 pond zijn gevangen door een Duitser, waarvan Rolf getuige was. De stek oogt goed en is vergelijkbaar met de stuw in Borgharen. Ik wil op dezelfde wijze vissen als in Limburg omdat dat daar zo goed lijkt te werken. Helaas ligt de bodem bezaaid met rotsblokken en verspeel ik vrij veel montages op deze obstakels. Als ik dan ook nog bij het ingooien mijn drie ponds hengel breek daalt het vertrouwen als een baksteen. Alles lijkt tegen te zitten. Het weer is te warm (30 graden), de watertemperatuur idem dito (23 graden) en er is totaal geen actie van springende of draaiende vissen aan het wateroppervlak.
We besluiten om onze sessie te vervolgen op een locatie ongeveer 2 kilometer stroomafwaarts onder een brug waar we tegen de pijlers ons geluk willen beproeven. Ook op deze plek kunnen we geen aanbeten krijgen en de sessie valt dan ook jammerlijk in het water. We besluiten komende meerdaagse sessies niet meer in de zomer te plannen. Toch wat geleerd dus!

De avondsessies op de Zuid-Willemsvaart blijven in alle gevallen visloos. Hoe dit kan weet ik niet want in het verleden ving ik ‘s avonds wel vis op deze stek. Toch geeft het mij een beter inzicht in de aasperiodes van de vissen want als ik door vis na 23.00 uur krijg ik wel aanbeten! Het lijkt er dus op dat de vis afwacht totdat de scheepvaart stilligt alvorens te gaan azen terwijl in de ochtend de aanbeten pas volgen als de scheepvaart op gang is gekomen.

Ook de veelbelovende paaltjesstek heeft niet datgene opgeleverd wat ik ervan verwachtte.